9- Achterop klappen

9-
Wie hoor ik nou? Kreunend en steunend? Wie heeft het zo moeilijk op het toilet? Lijkt wel of er iemand vlak naast me zit. Ik draai me om, mijn slaap is te sterk.
Zegt Onno als we wakker zijn, 'hebben jullie het niet gehoord? Er stonden 5 rino's bij ons voor de deur! Ik werd om 5 uur wakker en ben naar buiten gegaan, het was nog druk met allemaal mensen die bij zonsopgang de dieren wilde fotograferen.'
'Echt?! Waarom heb je ons niet wakker gemaakt? Dat hadden wij ook wel willen zien.'
Het grote huis (4 slaapkamers) waar we in verblijven staat vlakbij een hekwerk. Daarachter ligt een klein meertje waar hippo's wonen. Voor het hek aan onze kant staan allemaal stoelen naast elkaar op een rij. Van die grote houten brede stoelen. Achteroverhangend kan je alles in de gaten houden wat er achter het hek gebeurt. De ruggen van de hippo's zijn net grote stenen, er zit geen beweging in.
Het restaurant kijkt er ook op uit. Gisteravond ging Onno een tafeltje reserveren. Bleek nodig. Op de vraag welke naam kan ik noteren zei Onno, Tom Cruise. Er werd een beetje gelachen door een oudere dame maar degene die de naam noteerde reageerde niet. weten zij veel wie die ouwe knappe acteur uit lang vervlogen tijden is!
Er is niemand in het grote restaurant te bekennen als we gaan zitten. Het is nog heel leeg. Onze biologische klok tikt onregelmatig, door al die vroege afspraken. Onze magen beginnen al te rommelen om 18 uur, 17 uur Nederlandse tijd. Langzaam loopt het restaurant vol. Waar komen al die mensen vandaan? Het leek alsof we de enige op dit park waren. Achter ons een lange tafel met Duitsers die door een tik tegen een wijnglas door hun akela tot de orde geroepen worden. Strafkamp. En wat een serieuze tuthola. Het eten is in buffetvorm. Niet smakelijk. Vandaag voor het eerst weer een beetje zin om iets te eten. Heb een enorme reactie gehad op de malariatabletten. Meteen met die troep gestopt. Was er al zo over aan te twijfelen om het te gebruiken. Butternutsoup. Soep, mijn lievelingsgerecht. Ik schep mijn bakje vol en na ėėn hap moet ik moeite doen om het niet uit te spugen, ik krijg geen hap door mijn keel wat is dit smerig, gatverdamme! Ik schaam me als de vriendelijke serveerster moeite heeft mijn volle bak mee terug te nemen. Toerist!
Langzaam zie je de dag over gaan in de nacht. En opeens is alle licht verdwenen. Het lijkt net alsof er een verduisteringsgordijn is dichtgetrokken, geen reepje licht meer te bekennen. Alleen de maan en de sterren geven licht. Dat was gisteren.
Vandaag gaan we op weg naar St. Lucia. We besluiten het ontbijt over te slaan en onderweg iets te eten.
De olielampen branden allemaal nog. Cees maakt een filmpje van twee grote torren die op een drol zitten. De een klemt zich met grote poten vast aan de drol terwijl de andere fanatiek de drol vooruitschuift. Het gewicht van de vasthoudende tor maakt dat de drol alle kanten uitrolt. Geweldig filmpje. Vergeet me niet te vragen het te laten zien. Het moet te doen zijn op waarbenjij.nu maar het is me nog niet gelukt.
Maps.me stuurt ons de weg op. Wat voor weg! Eerst denk nog dit is een klein stukje maar het duurt en duurt. Dit is de main road? We kunnen niet sneller dan 10 km. De kuilen en gaten zijn enorm. Het verkeer ook. Dit is toch niet te geloven. Waarom is eer niemand die hier iets aan doet?! Het zijn geweldige gaten om de troep in te gooien maar nee hoor ze zitten aan de kant van de weg en niemand doet er iets aan. De koning zou hier met zijn Porsche eens overheen moeten rijden dan is het snel gedaan met die enorme putten. Slalommend rijdt iedereen over de weg, je maakt je niet druk om de tegenliggers want snelheid wordt hier niet gemaakt. Geen tentje te bekennen, we nemen slokken water en eten de betonnen koekjes van een paar dagen terug. We doen er ongeveer 4 uur over om het einde van de weg te bereiken. Blijkt dat maps.me ons over een landweg heeft gestuurd en de snelweg heeft overgeslagen.
Een jongen staat aan de kant van de weg te zwoegen met een schep. Zodra hij een auto aan ziet komen schuift hij zand van de zijkant in een gat. Dan kijkt hij verwachtingsvol naar de komende auto. Omdat het tempo slakwaardig is hebben we allebei ruimschoots de tijd naar elkaar te kijken. We zien dat die jongen een steekje los heeft, zouden wij ook hebben als je hier woont, hij houdt zijn hand niet op maar op zijn voorhoofd staat geschreven: goed hè? Heb je een centje? Natuurlijk hebben wij dat voor deze held! Daar zou de koning er meer van moeten hebben hier in Swaziland.
We lachen heel wat af ondanks onze ergenissen en kunnen ons geluk niet op als we asfalt bereiken. Het zijn lange stukken die we in de auto doorbrengen maar we vervelen ons niet. Beetje lezen, slapen, schrijven en vooral veel foute foto's maken die je meteen weer kunt deleten omdat ze te wazig zijn. Het prachtige land met zijn kleurige mensen en kinderen zijn een genot om naar te kijken.
Veel, heel veel, verkeersdrempels. Vaak drie of vier met ruime stukken ertussen achter elkaar. En dan opeens hoor ik achter me iemand remmen waarvan je weet dit wordt een probleem. BANG! KNAL! PROBLEEM! KAK!
Ja hoor, er is iemand goed in onze achterkant gedoken. Belen schreeuwt dat het een truuk is. Ze is heel erg geschrokken. Gek genoeg, hoorde ik het aankomen maar het ging zo snel. Ik kon niet waarschuwen. Cees was aan het remmen voor de drempel en de man achter ons niet. Dan stappen Onno en Cees uit. Onno 193, Cees 187. En ik hoor alleen maar, sorry sir, sorry sir, i'm So sorry. Ik heb mijn raam naar beneden en hoor de paniek in zijn stem. Ik zie de barsten in zijn voorruit. De mannen vragen of er iets mis is, of er niemand gewond is en zeggen dit wel een klotedeuk is. Bij de jongen gutst het zweet van zijn voorhoofd. Twee grote blanke mannen en dan deze schade. Dat gaat in de papieren lopen. De mannen stappen in en zeggen, kom op, laat het maar. We lossen het wel op. Hier valt geen rooie cent te halen en die man heeft het zwaarder dan wij.
We zijn allemaal opgelucht dat het alleen blikschade is. Cees zegt nog dat wij uit hadden moeten stappen, grijpend naar onze nekken, maar die grap kennen ze hier niet.
We rijden vanuit howelulu op gelijke hoogte met sodwana bay maar moeten naar de kust, naar St. Lucia. Volgens kenners een leuk kust plaatsje waar de hippo's snachts de straat op gaan.
We verlaten het land van de grote tegenstellingen. Bij de grens moeten we er allemaal weer uit om ons te melden en onze gezichten te tonen bij de serieuze mannen. Volgens mij doen ze het gewoon expres. We hebben in ieder geval een speciale stempel in ons paspoort, dat dan weer wel.
We worden gewaarschuwd op verkeersborden voor de hippo's als we Lucia inrijden. Aan de kant van de main road restaurantjes. Hier gaat het gebeuren. Onze lodge ruikt naar schimmel maar ziet er leuk uit. Zwembad ook. We knallen ernaast en de Afrikaanse zon doet de rest. We eten er de lekkerste vis ever. Verder is er niet veel te beleven. Hippo's, zijn we in de donkere nacht niet tegengekomen.