12- Goed gevoel gestrand

12- In sodwana Bay strandde ons goed gevoel...

OK guys, ik ga jullie vertellen hoe het werkt. We zitten met z'n zessen op onze knieën in het zand. Twee jongens, Matthew en Matty, van de duikorganisatie en wij. Matthew veegt het zand met zijn onderarm tot een strakke ondergrond waar hij met zijn vinger tekent hoe de boot eruit ziet. Een U vorm met in het midden een console voor onze flippers en snorkels. Op de grond bindingen waar je voeten in moet steken! Aan de zij kant van de boot hangen touwen, die hou je vast met je ene hand met je andere hand pak je het touw tussen je benen. Je doet je reddingsvest meteen aan en hij vertelt in een adem door hoe je deze vastmaakt. Als we door de branding zijn dan mag je je vest weer uitdoen. Als de tractor de boot in het water duwt moeten we proberen deze zo recht mogelijk te houden. De vrouwen springen er het eerste in en dan volgen de mannen. Onder water bevindt zich een prachtige natuur van gekleurde vissen in allerlei maten. Ook haaien komen hier veel voor. Hopelijk komen we walvissen, dolfijnen en schildpadden tegen. De kans is er maar geluk hebben we nodig. De walvissen krijgen hun jongen in deze wateren. Als ze groter zijn en het water te warm is trekken ze door naar Antarctica. Is that clear for you guys?
Het klinkt allemaal nogal pittig wat ons te wachten staat. We gaan toch alleen snorkelen? Wat een uitleg en dan die veiligheidseisen. Het zal nodig zijn. De zon verschuilt zich achter de wolken.
Bij de boot staan allemaal mensen. Belen en ik kunnen alvast gaan zitten, de anderen zullen de boot duwen. Een grote tractor duwt de zodiac het water in. De branding is ruw. We zitten op de rand van de boot en houden krampachtig de touwen vast. Losjes in je hand lukt niet eens. De golven zijn hoger als dat we van het strand konden zien. Het lijken wel grote muren die op ons af komen. Het vasthouden is nodig want je dondert zo het water in. Belen vindt het doodeng en Onno moet moeite doen om met zijn lange lijf de touwen vast te houden. Hij houdt zich vast aan de consolereling in het midden. Hij ziet een beetje groen. De boot gaat als een kermisattractie omhoog en omlaag. Letterlijk hoge pieken, diepe dalen. Ik geniet van deze spanning. Spectaculair. Overigens geen walvis te zien en ook het springen van dolfijnen is hier niet zichtbaar. Zoekend vliegen mijn ogen over water. Het moet toch lukken! De boot scheurt over het water. Ondertussen schreeuwt Matthew dat er prehistorische vissen zijn ontdekt op 100 meter diepte door een onderzoeksteam. Ook de wateren vallen onder het nationaal park. Niet alleen het land maar het beschermende gebied loopt door in het water. Titanium bevindt zich op de bodem gemengd met het zand. Ook dit valt onder de bescherming.
Het is niet te beschrijven hoe we op en neer gaan in het water. Dat we hier straks in gaan snorkelen is eigenlijk hilarisch. Het is bewolkt, de zee ziet er donker uit en dat we haaien tegen kunnen komen maakt dat Belen een beetje wit ziet. Opeens ziet de stuurman een schildpad. Een grote, bijna een meter lang, prachtig zoals hij richting de boot zwemt. De motor is uit. Cees heeft de pro maar omdat zijn glazen vol zeewater zitten houdt hij de camera niet op de schildpad gericht waardoor Matthew zijn arm in de juiste richting duwt. Nieuwe Specsavers reclame! De schildpad gaat onder de boot door en duikt naar beneden waar hij uren kan blijven. Uiteindelijk moet hij een keer terug naar de oppervlakte om lucht te happen. Het zijn zoogdieren. Toch een mooi dier gespot. De dolfijnen en walvissen zijn niet te vinden. Jammer. Matthew wijst op een glinsterende plek in het water. Een school vissen aan de oppervlakte wijst op een roofdier beneden. Ze springen elkaar omhoog zoals een groep kinderen elkaar naar buiten duwt door een smalle deur. Of dolfijnen die de kleinere visjes naar boven jagen. We kijken ernaar en het idee om hier straks te snorkelen wordt steeds minder aantrekkelijk. We hebben nogal mazzel wat betreft het zien van de roofdieren. De boot stopt en Matty doet zijn duikpak aan. Hij gaat ons voor. Hij neemt een zwemvest mee waar we eventueel aan kunnen hangen. Belen geeft wel aan dat ze bang is. Hij houdt er rekening mee. We springen in de golven en het is zoals we al dachten, we happen veel zeewater naar binnen door de golfslag. Door onze duikbrillen is geen ruk te zien. Geen haaien maar ook geen vissen, geen grote, geen kleintjes. Helemaal niets. Geen planten. Wat een teleurstelling. Belen wil terug In de boot. Matty stelt voor dat we een stukje verderop kijken of het water daar helderder is. Verderop is het net zo slecht. We gaan terug. De mazzel is dit keer niet met ons. Belen kotst meerder keren haar ontbijt naar buiten terwijl de schipper onverstoord zijn boot naar de kust vaart. Onno moet moeite doen om zijn ontbijt binnen te houden. Hij hangt voorover. Opeens schreeuwt de schipper en hij doet wat wij denken. Hij scheurt de zodiac het strand op waar we met een grote klap in ėėn keer stil staan. Onze handen trekken aan de touwen en daardoor bijna onze armen uit de kom. Dit hadden ze vergeten te melden bij de zand briefing.
Boven n eenvoudige tent met uitzicht op de tractors, duikuitrustingen en de kustlijn. De smoothies en de cola smaken goed maar we zijn het over een ding eens dat de kansen voor het ondernemen hier op strand zijn blijven liggen. Voor de duiker is het hier een eldorado, om te chillen is er niets. Geen strand om op te liggen, geen strandtenten om iets lekkers te eten. We gaan snel terug naar onze harde ligstoelen bij het zwembad voor een stenen kont. Sodwana bay is geen aanrader. Marianne en haar team zijn hier vast niet geweest. Om hier 300 km voor te rijden is echt jammer. Jammer van onze tijd, van de benzine en de extra overnachting die we nu moeten boeken om op tijd onze vlucht te halen. Ook jammer dat er geen mojito's te krijgen waren want daar hadden we nou juist zo'n trek in. Tijdens het samenstellen van onze reis wilden we graag een aantal dagen chillen op het strand. Uitzicht op zee, eindelijk die bikini aan, mojito met een rietje, luierend met een boek en bijkomen van de vele kilometers.
In Sodwana Bay strandde ons goed gevoel.