18- Walvissen in de verte
Blijf op de hoogte en volg Suus
24 November 2018 | Zuid-Afrika, Hermanus
18 Hermanus
12 uur begint de walviszoektocht. Tot nu toe hebben we mazzel gehad met het spotten van de big five. Zou het vandaag ook lukken? Het lijkt me echt geweldig als er opeens een reus uit het water springt. De camera opgeladen en zelfs een externe lader mee, voor je weet maar nooit. Slenteren in Hermanus is geen straf. Veel art galeries, veel mooie spullen. Ook veel toeristen meuk maar dat hoort erbij. Onze hostel ligt bijna aan het strand. Vanuit onze kamer, een klein zonnig huisje met houten blauwe horren, kunnen we de zee zien. Zwembad voor onze deur. Aanrader om hier te logeren. Top bedden. Buiten Ontbijten met uitzicht op zee. De donkere wolken worden al iets minder. Gisteren een zware dag waar ik steeds aan terug moet denken. Dat blijft voorlopig nog even bij mij hangen.
Ik loop voorbij een stel mensen die aan een tafeltje ontbijten. Ze zitten in een art galerie. Blijkt een cadeauwinkel te zijn met mooie spullen. Ik zie iets heel moois voor Tim en Esther en voor Bas. Ik twijfel voor de laatste en heb opeens een ander leuk idee om hem te verrassen, dat komt goed. Het is net een snoepjes winkel. We komen er voldaan uit.
Garantie? Nou, tot nu toe iedere dag een walvis, echt! We staan bij de counter om ons in te schrijven en de lady erachter verteld dat ze inderdaad nog iedere dag walvissen hebben gespot. Dus toch! Ondanks het einde van het seizoen. De moeders vertrekken met hun kleintjes richting Antarctica maar er zijn altijd achterblijvers. De boot is groot, op het voordek staan vier stoelen. Cees en ik zitten eerste rij. Uit de microfoon horen we dat degene die voorop zitten grote kans hebben om nat te worden. We blijven zitten. Belen en Onno zitten binnen, die moeten een plek zoeken waar de minste deining is omdat ze beiden last hebben van zeeziekte. Het is net als de gamedrives. We speuren en speuren en zien niks. Donkere wolken belemmeren ook het uitzicht. Ja Toch! We zien kleine zeehondjes af en toe koppies boven water uitkomen en een snelle duik in het donkere water nemen. De grote reuzen, ze eten ruim 1000 kilo plankton per dag(!) blijven uit. Opeens klinkt dat er op twelve o'clock een walvis is gespot een moeder met haar kleintje. Inderdaad zien we een kleine staart steeds uit het water omhoog komen en weer terug schieten. Mijn camera is niet snel genoeg, het lukt niet om een foto te nemen omdat de boot op en neer beweegt. En niet zo'n beetje ook. Golven van drie meter duwen de boot omhoog en zo snel als dat we de diepte in schieten zo snel zijn de walvissen verdwenen. Grrr! Niks grote lijven naast de boot. We blijven op afstand kijken en zijn eerlijk gezegd wel blij dat het respect zo groot is dat de afstand bewaart blijft. Het ontroert dat we de kleine zo zien spelen ook al is het verderop. Zo komen we nog een moeder en haar jong tegen maar die dartelt niet zoveel. Toch gespot. Omdat we inde wind varen is inderdaad mijn broek kletsnat. Het varen zorgt er ook weer voor dat de wind het droogt. Onze regenjacks doen waar ze voor zijn en beschermen ons tegen de hozen water. Het heeft wel wat. Voorop het schip, lekker tegen elkaar aan, balen dat we geen gave foto hebben, beetje kletsen met iemand uit New York en toch nog regelmatig een zwart koppie voorbij zien komen. Wie doet ons wat?
De pilletjes hebben geholpen bij O en B. Niet ziek en ook geen foto's.
Nog een stuk rijden naar onze laatste overnachting. L'Avenir in Stellenbosch.
We zien het veranderen, het landschap. Alweer. Luxe. Ordentelijk. Grafisch ziet het er zelfs uit. Allemaal postzegels. Mooie strakke lijnen. Een en al rijen vol met druiven ranken. Frisgroen.
Een lange laan met aan de zijkanten vol witte rozen. Een man in uniform houdt de wacht. Hij noteert Steur na een serieuze blik in zijn paspoort. We worden gecheckt. In de grote glazen deur staat een dame ons op te wachten. Ze heet ons hartelijk welkom in een brabbelend Nederlands. Met een big smile. Welkom, willen jullie een glas wijn? Ja, graag.
En dan aan een grote haard zitten we dan met onze kreukelige shirts aan een glas witte wijn in een L'Avenir wijnglas. Het uitzicht is veelbelovend. Wat een paradijs! Villa Felderhof. Luxe cote d'Azur achtig, idyllisch, verzorgd.
Onze kamers doen ook paradijselijk aan. Een groot bed, een dito badkamer. Een ligbad waar de kraan van af is met een kaartje eraan als we er gebruik van willen maken dan graag een verzoek indienen i.v.m. waterdroogte. Op alle handdoeken liggen verse wijnbladeren.
Dit is een leuk afscheid van een heerlijke vakantie. We willen het liefste hier blijven. Aan het zwembad is het nog net lekker. Een duik en opdrogen in de zon die om 5 uur nog lekker prikt.
Eten in het dorp is mogelijk maar de betere restaurants zijn volgeboekt. Mwah, dat klinkt bekend. Toch een poging wagen om een laatste avond door te brengen aan een smaakvolle dis.
De chauffeur brengt ons naar het wijnhuis die ons is aanbevolen. Geen plek maar na enig aandringen en onze glimlach krijgen we toch een tafel. Een studente bedient ons. Er blijken 42000 studenten te studeren aan de universiteiten hier. Medicijnen en engineering. Ook uitwisselingen vanuit Europa. Iets voor Max? Heerst een easy going sfeertje. Het meisje vraagt ons regelmatig of alles naar wens is. Ze werkt hier nog maar net twee dagen. Lief. Heel iets anders dan de matrone van Sodwana. Die schreeuwde in je oor: EVERYTHING OK?! Waarop Cees zei als ze weg liep, zó en dan ga ik nu een paard neuken. Dat was echt een onbehouwen draak.
Wachten op eten gaat op zijn Afrikaans, slow down. Het eten is smakelijk. Het duurt zo lang tussen het voor en hoofdgerecht dat je echt weer trek hebt. Gisteravond in hermanus zaten we aan de Beste pizza ever. Maar zoveel dat er gevraagd werd of we een doggiebag wilde. Ja hoor, dat is goed. De mannen hadden iets van moet dat nou? Ja dat moet. En toen moest Onno ook nog vragen aan de jongens op de parkeerplaats van het nette Hermanus of ze trek hadden in een stukje pizza. Gretig JA!
Vanavond wordt het weer gevraagd en weer zijn ze er buiten blij mee. Dat hadden we eerder moeten doen!
De economie is hier een stuk beter vanwege de universiteiten, de wijnboeren en de hospitality maar toch lopen er ook hier jongens rond uit de townships in de hoop een graantje mee te pikken in luxe Hermanus.
12 uur begint de walviszoektocht. Tot nu toe hebben we mazzel gehad met het spotten van de big five. Zou het vandaag ook lukken? Het lijkt me echt geweldig als er opeens een reus uit het water springt. De camera opgeladen en zelfs een externe lader mee, voor je weet maar nooit. Slenteren in Hermanus is geen straf. Veel art galeries, veel mooie spullen. Ook veel toeristen meuk maar dat hoort erbij. Onze hostel ligt bijna aan het strand. Vanuit onze kamer, een klein zonnig huisje met houten blauwe horren, kunnen we de zee zien. Zwembad voor onze deur. Aanrader om hier te logeren. Top bedden. Buiten Ontbijten met uitzicht op zee. De donkere wolken worden al iets minder. Gisteren een zware dag waar ik steeds aan terug moet denken. Dat blijft voorlopig nog even bij mij hangen.
Ik loop voorbij een stel mensen die aan een tafeltje ontbijten. Ze zitten in een art galerie. Blijkt een cadeauwinkel te zijn met mooie spullen. Ik zie iets heel moois voor Tim en Esther en voor Bas. Ik twijfel voor de laatste en heb opeens een ander leuk idee om hem te verrassen, dat komt goed. Het is net een snoepjes winkel. We komen er voldaan uit.
Garantie? Nou, tot nu toe iedere dag een walvis, echt! We staan bij de counter om ons in te schrijven en de lady erachter verteld dat ze inderdaad nog iedere dag walvissen hebben gespot. Dus toch! Ondanks het einde van het seizoen. De moeders vertrekken met hun kleintjes richting Antarctica maar er zijn altijd achterblijvers. De boot is groot, op het voordek staan vier stoelen. Cees en ik zitten eerste rij. Uit de microfoon horen we dat degene die voorop zitten grote kans hebben om nat te worden. We blijven zitten. Belen en Onno zitten binnen, die moeten een plek zoeken waar de minste deining is omdat ze beiden last hebben van zeeziekte. Het is net als de gamedrives. We speuren en speuren en zien niks. Donkere wolken belemmeren ook het uitzicht. Ja Toch! We zien kleine zeehondjes af en toe koppies boven water uitkomen en een snelle duik in het donkere water nemen. De grote reuzen, ze eten ruim 1000 kilo plankton per dag(!) blijven uit. Opeens klinkt dat er op twelve o'clock een walvis is gespot een moeder met haar kleintje. Inderdaad zien we een kleine staart steeds uit het water omhoog komen en weer terug schieten. Mijn camera is niet snel genoeg, het lukt niet om een foto te nemen omdat de boot op en neer beweegt. En niet zo'n beetje ook. Golven van drie meter duwen de boot omhoog en zo snel als dat we de diepte in schieten zo snel zijn de walvissen verdwenen. Grrr! Niks grote lijven naast de boot. We blijven op afstand kijken en zijn eerlijk gezegd wel blij dat het respect zo groot is dat de afstand bewaart blijft. Het ontroert dat we de kleine zo zien spelen ook al is het verderop. Zo komen we nog een moeder en haar jong tegen maar die dartelt niet zoveel. Toch gespot. Omdat we inde wind varen is inderdaad mijn broek kletsnat. Het varen zorgt er ook weer voor dat de wind het droogt. Onze regenjacks doen waar ze voor zijn en beschermen ons tegen de hozen water. Het heeft wel wat. Voorop het schip, lekker tegen elkaar aan, balen dat we geen gave foto hebben, beetje kletsen met iemand uit New York en toch nog regelmatig een zwart koppie voorbij zien komen. Wie doet ons wat?
De pilletjes hebben geholpen bij O en B. Niet ziek en ook geen foto's.
Nog een stuk rijden naar onze laatste overnachting. L'Avenir in Stellenbosch.
We zien het veranderen, het landschap. Alweer. Luxe. Ordentelijk. Grafisch ziet het er zelfs uit. Allemaal postzegels. Mooie strakke lijnen. Een en al rijen vol met druiven ranken. Frisgroen.
Een lange laan met aan de zijkanten vol witte rozen. Een man in uniform houdt de wacht. Hij noteert Steur na een serieuze blik in zijn paspoort. We worden gecheckt. In de grote glazen deur staat een dame ons op te wachten. Ze heet ons hartelijk welkom in een brabbelend Nederlands. Met een big smile. Welkom, willen jullie een glas wijn? Ja, graag.
En dan aan een grote haard zitten we dan met onze kreukelige shirts aan een glas witte wijn in een L'Avenir wijnglas. Het uitzicht is veelbelovend. Wat een paradijs! Villa Felderhof. Luxe cote d'Azur achtig, idyllisch, verzorgd.
Onze kamers doen ook paradijselijk aan. Een groot bed, een dito badkamer. Een ligbad waar de kraan van af is met een kaartje eraan als we er gebruik van willen maken dan graag een verzoek indienen i.v.m. waterdroogte. Op alle handdoeken liggen verse wijnbladeren.
Dit is een leuk afscheid van een heerlijke vakantie. We willen het liefste hier blijven. Aan het zwembad is het nog net lekker. Een duik en opdrogen in de zon die om 5 uur nog lekker prikt.
Eten in het dorp is mogelijk maar de betere restaurants zijn volgeboekt. Mwah, dat klinkt bekend. Toch een poging wagen om een laatste avond door te brengen aan een smaakvolle dis.
De chauffeur brengt ons naar het wijnhuis die ons is aanbevolen. Geen plek maar na enig aandringen en onze glimlach krijgen we toch een tafel. Een studente bedient ons. Er blijken 42000 studenten te studeren aan de universiteiten hier. Medicijnen en engineering. Ook uitwisselingen vanuit Europa. Iets voor Max? Heerst een easy going sfeertje. Het meisje vraagt ons regelmatig of alles naar wens is. Ze werkt hier nog maar net twee dagen. Lief. Heel iets anders dan de matrone van Sodwana. Die schreeuwde in je oor: EVERYTHING OK?! Waarop Cees zei als ze weg liep, zó en dan ga ik nu een paard neuken. Dat was echt een onbehouwen draak.
Wachten op eten gaat op zijn Afrikaans, slow down. Het eten is smakelijk. Het duurt zo lang tussen het voor en hoofdgerecht dat je echt weer trek hebt. Gisteravond in hermanus zaten we aan de Beste pizza ever. Maar zoveel dat er gevraagd werd of we een doggiebag wilde. Ja hoor, dat is goed. De mannen hadden iets van moet dat nou? Ja dat moet. En toen moest Onno ook nog vragen aan de jongens op de parkeerplaats van het nette Hermanus of ze trek hadden in een stukje pizza. Gretig JA!
Vanavond wordt het weer gevraagd en weer zijn ze er buiten blij mee. Dat hadden we eerder moeten doen!
De economie is hier een stuk beter vanwege de universiteiten, de wijnboeren en de hospitality maar toch lopen er ook hier jongens rond uit de townships in de hoop een graantje mee te pikken in luxe Hermanus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
