11-stenen reet wachtend op zand tussen onze tenen
Blijf op de hoogte en volg Suus
18 November 2018 | Zuid-Afrika, Krugersdorp
11-
De boottocht die gisteren niet doorging, waarvan het waarom onduidelijk is, wordt druk bezocht. Er schijnt geen zon maar de warmte die door het wolkendek straalt is sterk. Het is een platte boot met voor en achter plexiglas zodat de schipper goed kan zien of er krokodillen of hippo's zwemmen. De schipper legt uit, zoals de stewardess, hoe de reddingsvesten werken. Dat is helemaal niet nodig want je maakt geen schijn van kans in dit water. De hippo's zijn sterk territoriaal beschermend. Zodra je in hun territorium komt maken ze je dood. Ze eten het liefste gras dus je verdwijnt niet in hun megagrote muilen. Het verhaal van Tanja en de taart van mijn vader komt met een grote glimlach op gezicht naar boven. Wat zou hij van onze verhalen genieten hebben, onze lieve vader.
Townies wordt de groep genoemd die bij elkaar in het water liggen. Uren, uren liggen ze tegen elkaar aan. Af en toe hun bekken open, ogen open ogen dicht, beetje bewegen maar verder zijn ze supersaai. Alhoewel, de Townies willen nog wel eens de toen ingaan om daar te kijken of het gras lekkerder bij de buren is. Verderop ligt een krokodil te zonnen op de oever. Wat een beest. Ook weinig beweging. Dat is anders bij de kleine bolletjes die aan en op de rietstengels hangen. De kleine citroengele wever vogeltjes. Ze hebben het druk en vliegen heen en weer. Prachtig om te zien. De kleine nestjes gepriempt op de scherpe rietstengels. Wat een wonderlijk diertje. Zo klein maar zo groots in hun actie. De bachelors liggen verderop in een groep. Allemaal mannen, ook die zijn saai in het water. Nijlpaarden zien er zo zachtaardig uit maar ondertussen. Onder water zit het grootste gedeelte van het dier, dat wat wij zien is maar een fractie van het geheel. Hun huid verbrand snel als ze zich niet beschermen door de schaduw of door een modderbad. We komen nog twee groepen tegen, twee families waar ook kleintjes tussen zitten. Het riet waait zich plat, de stengels zijn sterk maar dun, het is een prachtig gezicht. Waaiend riet aan de Afrikaanse oever.
We zien een stel jongens bij elkaar zitten. Ze maken met scherpe messen inkepingen in de schil van iets. Het heeft de vorm van een appel. Bij ons zitten de jongens in groepen bij elkaar, op een scooter of gewoon in het park een beetje chillen. Hier precies hetzelfde, jongens onder een boom in een groep bij elkaar. Beetje hangen, beetje kletsen en lachen. De meeste hebben een telefoon. Nokia zie ik in een hand. Hier gaan onze oude telefoons naar toe, denk ik. Opvallend dat alle schermen stuk zijn. Vol barsten. Op de grond hun houtsnijwerk. Ze wijzen op een ruimte waar een groep vrouwen aan het kralen rijgen zijn. Een ruimte met stellingen vol met spullen. Ik zie leuke sleutelhangers en bedenk me dat ik dat een toepasselijk kerstattentie voor mijn klanten vind. In de vorm van een masker. Een van de vrouwen spreekt goed Engels. Ik vraag haar of ze er meer heeft. Of course mem, ai Make you a Good price. Toen ik het aantal zei gingen haar ogen glimmen. Really? I do not have that many but i can Make them for you.
But I need them now. Now? De glans verdween. Ze wilde heel graag verkopen en bood aan om de hangers naar sodwana te brengen 150 km verderop. Geen grap, ze was bloedserieus. Haar huis lag vlakbij Sodwana, really no problem mem. Niets aan betalen alleen twee vragend bruine ogen. We gaan ermee akkoord. Ik gaf haar mijn telefoonnummer en na wat heen en weer gepraat gingen we gingen uit elkaar. Ze zou het laten weten of het zou lukken. Niet wetende wat er nog komen zou.
Net als de lange weg naar Sodwana. Cees sprak net nog een jongen die er net geweest was. Hij was er niet erge enthousiast over, het blijft toch moeilijk wie iets leuk vind of niet. We gaan er heen en we zien wel. Wat kan r nou niet leuk zijn aan een paar dagen strand. Even bijkomen van al dat rijden en vroege trips. Wat wel een ding is waar we onze twijfels bij hebben is waarom we eerst naar St Lucia gaan, dan naar boven aan de kust naar Sodwana om vervolgens weer via St Lucia in Durban uit te komen voor het vliegveld. We rekenen uit dat het 300 km is. Hadden we niet beter eerst naar Sodwana kunnen gaan en dan naar St Lucia. Afijn, we gaan het zien.
Onderweg blijven we ons verbazen wat er allemaal op de autoweg gebeurt. Vooral die kindertjes op de rug van hun mama of aan de hand van papa of een broer of zus. Het gebeurt op de autoweg. Blijft bizar. We zien zelfs een kip met kuikentjes oversteken, erachter loopt met opgeven kop de haan. Je kunt er een verhaal over schrijven.
Opeens zien we kraampjes in een lange rij achter elkaar. Hier gebeurt het. Mannen staan aan een braai iets te bakken, vrouwen achter kraampjes met groenten, kinderen overal. Oudere vrouwen vervoeren veel op hun hoofd. Veel mannen in een kringetje onder een boom. Heel veel kleuren en plastic. Eten in alle vormen en toch kunnen we niet iets vinden waar we onze tanden in willen zetten. Als ze zien dat we een foto willen maken gaan hun mondhoeken naar beneden en terecht. Ik zie al dat wij steeds gefotografeerd worden. Dat gebeurt niet omdat wij er niet zo mooi uitzien. Roze hoed op een mollig lijf met een knalrode rok, gele broek, witte trui, groene doek. Dat wil je vast leggen?! Als je het eerst vriendelijk vraagt lukt het meestal wel, nu niet.
We rijden Sodwana binnen en vragen ons af waar het strand is. We rijden de borden achterna maar er komt geen einde aan de weg. Opeens staat er een huisje met twee slagbomen. Drie mannen in uniform lui onder een boom. Entree inclusief auto is 20 euro. Dit is een nationaal park, dus dokken. Kunnen we onze volgepakte auto hier wel achterlaten? Nee, we gaan eerst maar naar de lodge. Misschien loopt er wel en pad naar het strand. Inchecken dus. Het doet een beetje denken aan schoolkamp. Huisjes met een rieten dak, dat dan weer wel, naast elkaar. Grote terrassen. Voor de winkel is het afgezet met rood-wit lint. Nee, we mogen niet de trap op, het is net geverfd. We ruiken het, de verf is vast nog nat. Er ligt allemaal zand op de natte treden. Het waait hier ook. Geen pad naar het strand. We gaan lekker naast het zwembad liggen. Op de stenen ligstoelen. Geen kussen te bekennen. We krijgen allebei een stenen reet. Morgen een stuk zachter op het mulle zand. Belen en ik lopen voordat we gaan douchen en omkleden nog even te zoeken waar het restaurant ligt. We komen wel een grote Amerikaans uitziende kampkantine tegen. Restaurant? Oh, dit is het restaurant? OK! See you tonight. Oeps.
Zoals de kantine eruit ziet smaakt het eten niet. De curry smaakt heerlijk. De Plastic zeiltjes over de rood-wit geblokte kleedjes plakt net als de rijst. Waar zijn we in godsnaam terecht gekomen?!
Morgen lekker naar het strand, het komt vast goed.
Twee restaurantjes dicht
Alles op en rond de autoweg
Verkeerde afslag gewoon achteruit
Bed stinkt
De boottocht die gisteren niet doorging, waarvan het waarom onduidelijk is, wordt druk bezocht. Er schijnt geen zon maar de warmte die door het wolkendek straalt is sterk. Het is een platte boot met voor en achter plexiglas zodat de schipper goed kan zien of er krokodillen of hippo's zwemmen. De schipper legt uit, zoals de stewardess, hoe de reddingsvesten werken. Dat is helemaal niet nodig want je maakt geen schijn van kans in dit water. De hippo's zijn sterk territoriaal beschermend. Zodra je in hun territorium komt maken ze je dood. Ze eten het liefste gras dus je verdwijnt niet in hun megagrote muilen. Het verhaal van Tanja en de taart van mijn vader komt met een grote glimlach op gezicht naar boven. Wat zou hij van onze verhalen genieten hebben, onze lieve vader.
Townies wordt de groep genoemd die bij elkaar in het water liggen. Uren, uren liggen ze tegen elkaar aan. Af en toe hun bekken open, ogen open ogen dicht, beetje bewegen maar verder zijn ze supersaai. Alhoewel, de Townies willen nog wel eens de toen ingaan om daar te kijken of het gras lekkerder bij de buren is. Verderop ligt een krokodil te zonnen op de oever. Wat een beest. Ook weinig beweging. Dat is anders bij de kleine bolletjes die aan en op de rietstengels hangen. De kleine citroengele wever vogeltjes. Ze hebben het druk en vliegen heen en weer. Prachtig om te zien. De kleine nestjes gepriempt op de scherpe rietstengels. Wat een wonderlijk diertje. Zo klein maar zo groots in hun actie. De bachelors liggen verderop in een groep. Allemaal mannen, ook die zijn saai in het water. Nijlpaarden zien er zo zachtaardig uit maar ondertussen. Onder water zit het grootste gedeelte van het dier, dat wat wij zien is maar een fractie van het geheel. Hun huid verbrand snel als ze zich niet beschermen door de schaduw of door een modderbad. We komen nog twee groepen tegen, twee families waar ook kleintjes tussen zitten. Het riet waait zich plat, de stengels zijn sterk maar dun, het is een prachtig gezicht. Waaiend riet aan de Afrikaanse oever.
We zien een stel jongens bij elkaar zitten. Ze maken met scherpe messen inkepingen in de schil van iets. Het heeft de vorm van een appel. Bij ons zitten de jongens in groepen bij elkaar, op een scooter of gewoon in het park een beetje chillen. Hier precies hetzelfde, jongens onder een boom in een groep bij elkaar. Beetje hangen, beetje kletsen en lachen. De meeste hebben een telefoon. Nokia zie ik in een hand. Hier gaan onze oude telefoons naar toe, denk ik. Opvallend dat alle schermen stuk zijn. Vol barsten. Op de grond hun houtsnijwerk. Ze wijzen op een ruimte waar een groep vrouwen aan het kralen rijgen zijn. Een ruimte met stellingen vol met spullen. Ik zie leuke sleutelhangers en bedenk me dat ik dat een toepasselijk kerstattentie voor mijn klanten vind. In de vorm van een masker. Een van de vrouwen spreekt goed Engels. Ik vraag haar of ze er meer heeft. Of course mem, ai Make you a Good price. Toen ik het aantal zei gingen haar ogen glimmen. Really? I do not have that many but i can Make them for you.
But I need them now. Now? De glans verdween. Ze wilde heel graag verkopen en bood aan om de hangers naar sodwana te brengen 150 km verderop. Geen grap, ze was bloedserieus. Haar huis lag vlakbij Sodwana, really no problem mem. Niets aan betalen alleen twee vragend bruine ogen. We gaan ermee akkoord. Ik gaf haar mijn telefoonnummer en na wat heen en weer gepraat gingen we gingen uit elkaar. Ze zou het laten weten of het zou lukken. Niet wetende wat er nog komen zou.
Net als de lange weg naar Sodwana. Cees sprak net nog een jongen die er net geweest was. Hij was er niet erge enthousiast over, het blijft toch moeilijk wie iets leuk vind of niet. We gaan er heen en we zien wel. Wat kan r nou niet leuk zijn aan een paar dagen strand. Even bijkomen van al dat rijden en vroege trips. Wat wel een ding is waar we onze twijfels bij hebben is waarom we eerst naar St Lucia gaan, dan naar boven aan de kust naar Sodwana om vervolgens weer via St Lucia in Durban uit te komen voor het vliegveld. We rekenen uit dat het 300 km is. Hadden we niet beter eerst naar Sodwana kunnen gaan en dan naar St Lucia. Afijn, we gaan het zien.
Onderweg blijven we ons verbazen wat er allemaal op de autoweg gebeurt. Vooral die kindertjes op de rug van hun mama of aan de hand van papa of een broer of zus. Het gebeurt op de autoweg. Blijft bizar. We zien zelfs een kip met kuikentjes oversteken, erachter loopt met opgeven kop de haan. Je kunt er een verhaal over schrijven.
Opeens zien we kraampjes in een lange rij achter elkaar. Hier gebeurt het. Mannen staan aan een braai iets te bakken, vrouwen achter kraampjes met groenten, kinderen overal. Oudere vrouwen vervoeren veel op hun hoofd. Veel mannen in een kringetje onder een boom. Heel veel kleuren en plastic. Eten in alle vormen en toch kunnen we niet iets vinden waar we onze tanden in willen zetten. Als ze zien dat we een foto willen maken gaan hun mondhoeken naar beneden en terecht. Ik zie al dat wij steeds gefotografeerd worden. Dat gebeurt niet omdat wij er niet zo mooi uitzien. Roze hoed op een mollig lijf met een knalrode rok, gele broek, witte trui, groene doek. Dat wil je vast leggen?! Als je het eerst vriendelijk vraagt lukt het meestal wel, nu niet.
We rijden Sodwana binnen en vragen ons af waar het strand is. We rijden de borden achterna maar er komt geen einde aan de weg. Opeens staat er een huisje met twee slagbomen. Drie mannen in uniform lui onder een boom. Entree inclusief auto is 20 euro. Dit is een nationaal park, dus dokken. Kunnen we onze volgepakte auto hier wel achterlaten? Nee, we gaan eerst maar naar de lodge. Misschien loopt er wel en pad naar het strand. Inchecken dus. Het doet een beetje denken aan schoolkamp. Huisjes met een rieten dak, dat dan weer wel, naast elkaar. Grote terrassen. Voor de winkel is het afgezet met rood-wit lint. Nee, we mogen niet de trap op, het is net geverfd. We ruiken het, de verf is vast nog nat. Er ligt allemaal zand op de natte treden. Het waait hier ook. Geen pad naar het strand. We gaan lekker naast het zwembad liggen. Op de stenen ligstoelen. Geen kussen te bekennen. We krijgen allebei een stenen reet. Morgen een stuk zachter op het mulle zand. Belen en ik lopen voordat we gaan douchen en omkleden nog even te zoeken waar het restaurant ligt. We komen wel een grote Amerikaans uitziende kampkantine tegen. Restaurant? Oh, dit is het restaurant? OK! See you tonight. Oeps.
Zoals de kantine eruit ziet smaakt het eten niet. De curry smaakt heerlijk. De Plastic zeiltjes over de rood-wit geblokte kleedjes plakt net als de rijst. Waar zijn we in godsnaam terecht gekomen?!
Morgen lekker naar het strand, het komt vast goed.
Twee restaurantjes dicht
Alles op en rond de autoweg
Verkeerde afslag gewoon achteruit
Bed stinkt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
