Onderweg en weer thuis. De wasmachine draait..

22.Maandag 12/2/24

Goed geslapen heerlijke zachte lakens, matige douche beetje lauw met een dun straaltje. Koffers dicht. We zijn niet de enige gasten die vertrekken. De bediening is traag, we vragen ons af of we het ontbijt gaan redden. Het lukt op een nippertje. We worden voor het eerst, nu pas,door een vrouwelijk driver naar het vliegveld gereden. In de auto vliegen veel kleine muggen. Achter het stuur probeert ze ze te vangen of dood te slaan. Spontaan krijg ik weer jeuk, we hebben er allemaal last van. Esther was zo slim om iets in te nemen, ik ben het vergeten, de anti histamine zit onder in mijn tas. Op mijn wangen zitten er inmiddels aan beide kanten een paar. Ik snap er helemaal niks van. Hoe komen die krengen daar? Op mijn ellebogen jeukt het ook en lijken er meer bij gekomen. Weinig nadelen deze vakantie maar die bulten zijn heel vervelend. Waardeloos. Smeren helpt niet, krabben tijdelijk en daarna wordt het erger. Het gevoel dat het onder mijn huid verspreidt krijg ik niet uit mijn hoofd. Morgen even bellen met Schiphol waar we onze vaccinaties hebben gehaald.

We rijden langs het vliegveld, we rijden er voorbij. Snappen er niks van. Ze maakt een U turn en rijdt weer terug. Hoe handig? Een tweebaansweg waar je een richting kunt nemen en niet afslaan. Achter ons is irritatie van een auto die er langs wilt. Helaas. Op het vliegveld gaan alle auto’s op een plek staan, een kluitje. Als je een stukje verder rijdt is er volop plek om uit te stappen.

Dankjewel, tot ziens.

Binnen is het druk, heel druk. We zijn ruim op tijd, waarvan ruim een breed begrip is. We sluiten achteraan in een lange rij die heel langzaam voortbeweegt. Tot zes keer aan toe moeten we onze paspoorten laten zien. De irritatie neemt toe als we voor het boarden onze schoenen uit moeten doen en alles in bakken op de band moet voor de derde maal. Hier is het pikorde met nadruk op pik.

Met het weggaan uit Sri Lanka verdwijnt de glimlach. Een groot verschil toen we aankwamen.

Geen tijd om rustig aan te doen. Hurry hurry. Eindelijk staan we in de slurf, ook in de rij. Kussentjes op de stoelen, dekentje erbij. Genoeg ruimte in de overhead en dan is er een probleem. Een dame met veel handbagage blijkt te dikke voeten, heeft ondersteunend zuurstof nodig en moet het vliegtuig verlaten. Haar familie is het daar niet mee eens. Er ontstaat een discussie die bijna een uur duurt. Ons vooruitzicht is nog ruim zes uur vliegen, er ontstaat onrust.

Eindelijk krijgen we het startsein en zijn we onderweg naar huis. Bram, Caisey, Sifan en Thai we komen eraan!