Yehhhh, 33!

19.Vrijdag 9/2/24

‘Er is er één jarig hoera hoera, dat kun je wel zien, dat is hij’. Cees gooit zijn opgeblazen ballonnen naar binnen en ik volg met de XL grote drie’s. Dubbel drie! De grote man hangt in de kussens als we de ballonnen op zijn bed gooien onder blij zingen van hiep hiep en hoera en nog vele jaren.

Hij moet erom lachen en roept dat hij dat wel verwacht had. We gaan bij hem op bed zitten en geven onze kaart en die van omi, met haar cadeautje. Jarig zijn het buitenland, het blijft bijzonder.

Gisteravond wilde ik de meegenomen drietjes opblazen toen bleek dat wat ik dacht tien centimeter te zijn, ruim tachtig centimeter was. Die grote cijfers zijn wel heel vrolijk.

Het ontbijt is hetzelfde als gisteren en eergisteren. Eieren aan beide zijdes gebakken, een vers sapje van ananas voor mij die grote granola en uiteraard koffie of thee. Iedere dag neemt de jarige eieren, liefst meer dan een. We willen wat van Tangalle bekijken en kunnen door de driver van de eigenaar gebracht worden. Jammer genoeg valt de stad tegen. Leuke van de drivers is dat als je onderweg iets ziet het totaal geen probleem is om even te stoppen. Moet je voorstellen dat bij ons de taxichauffeur stopt omdat je een foto van koeien in een weiland wilt maken. Hier absoluut geen probleem als we de buffels van dichterbij willen bekijken. Klant staat hoog in het vaandel. Tangalle heeft een katholieke kerk, een station waar de kings of the road geparkeerd staan, kraampjes op straat die verse en gedroogde vis verkopen. De koopman staat onder een parasol, koeling niet nodig. De trottoirs zijn overal hetzelfde. Hoger dan bij ons. Behoorlijk zelfs, schat ongeveer dertig centimeter. Een stoeptegel rechtop en daaroverheen een tuintegel. Tegels die de riolering bedekken wat niet altijd lukt. Grote gaten waar je precies in kunt stappen, zelfs maatje veertig. Regelmatig loop je in een walm van putlucht, zo smerig. Kraampjes waar ze bergen fruit verkopen. Op dit moment worden de rood met groene vruchten verkocht, hun velletjes begroeid met haar. Onder de dikke laag zit een soort lychee. Tim zijn we even kwijt, hij koopt voor twintig roepies (65 cent) een zakvol. Je ziet hem genieten als hij onze kant oploopt. Hij steekt boven veel mensen uit en is een opvallende verschijning, zeker als Esther hier naast hem loopt. Onze jarige job. We willen zo snel mogelijk weer terug uit deze hitte.

We gaan eten bij een visrestaurant buiten de deur. Googles best. De enige wandelingen die we hebben gemaakt zijn over het strand. Deze stoffige modderige zandweg is een leuke afwisseling. Ze komen kwispelend op ons af, de doggies. In alle soorten en maten en toch lijken ze allemaal op elkaar. Gladde vacht, spitse kop, grotere oren en lief. Esther is de hondenkenner, ze weet precies wat ze denken. En wil ze het liefste allemaal mee naar huis. De schurft is herkenbaar aan de doffe kale plekken meestal op de achterkant net boven de staart en ook op hun koppen is de huid beschadigd. Hunkerend naar een aai. Zodra ze door hebben dat wij daar allemaal van zijn, blijven ze dicht bij ons lopen. Hun territorium heftig verdedigend als anderen erin komen. Het blijft een heikel punt. Het overgrote deel van Sri Lanka is boeddhistisch, dan is leven heilig. Geen verlichting bij dierenleed. Iemand vertelde dat een dier castreren of steriliseren als zonde wordt gezien. In onze ogen is het een zonde om te laten lijden wat je kunt bevrijden. Moeilijk issue. Het is zo simpel op te lossen. Nu krijgen de honden iedere (!) drie maanden een nestje. Ongelofelijk toch. Het klopt dat we veel honden zien met hangende tietjes. De kleintjes zijn vaak niet in de buurt. Weet nog dat we dode puppy's zagen na het snorkelen, alweer bijna twee weken geleden.

We lopen naar het restaurant. Het is er niet zo druk. De eigenaar neemt onze bestelling op. Bier eerst. Maar het duurt erg lang. Wat is er zo moeilijk aan een biertje serveren. Flesje uit de koelkast, op het dienblad, glazen erbij en naar de tafel lopen, neerzetten, klaar. Sri langzaam, het duurt en duurt. De barracuda smaakt voortreffelijk we hebben er wel ruim anderhalf uur op moeten wachten. De eigenaar neemt eerst de bestelling op om dan in de keuken te verdwijnen om het te bereiden. Wat een werk. Logistiek heeft hier de toekomst. Op de terugweg wil Esther een van de honden bij het huis onze restanten geven. We hebben het in een bakje meegekregen. De honden van de heenweg ruiken het en draaien om ons heen op de pikdonkere weg. We stoppen en geven een van de mama’s met hangende tietjes de helft, meteen komt een van haar kleintjes erbij. Shit, we hebben veel te weinig. Het laatste beetje geven we aan de hond die bij ons onder aan de trap slaapt. Ze is er blij mee en likt het bakje helemaal schoon.