Van Stinkende papierfabriek naar paradijs

3-Don't fool yourself speed kills!

De route van Johannesburg naar Hazyview slingert door het Zuid-Afrikaanse landschap. Links rijden is voor Cees geen probleem. Belen voelt gelijkenis met het zuiden van Spanje zoals het er om ons heen uitziet. Geen stop voor een klein gezellig koffietentje maar wel een soort Mac Donalds. De koffie is niet te zuipen. Bij de toiletten zit een dame te knikkebollen. Ze lacht snel haar tanden wit als we binnenkomen. We wisselen ons briefje van 20 rand voor wat muntjes. Handig om daar wat meer van in onze zak te hebben. Iedereen wil iets doen om een muntje te krijgen. Op de auto passen, je koffer dragen, de taxi-chauffeur, de ober die graag een fooi ontvangt ipv de creditcard. Gisteren zei een van de bikeguys dat ze liever iets dan niets ontvangen op mijn vraag welke fooi we het beste kunnen geven zonder iemand te beledigen.
Onze lunch bestaat uit zakken chips. Uiteindelijk is het een lange tocht vol van afwisselend landschap. Opeens ruiken we een geur van rotte eieren. We verdenken Onno maar hij ontkent. Blijkt het een papierfabriek te zijn. De sappi factory. South african paper And pulp industry. Ernaast een dorp waar mensen wonen die in de fabriek werken. Misselijkmakende geur. Niet voor te stellen dat hier mensenhanden werk doen. Wat een afgrijselijke stank. Onmenselijk om hier te wonen. Later blijkt als onze gastheer erover verteld dat het de chemicaliën zijn die deze geur veroorzaakt. Het hout wordt onder invloed van deze rommel fijngemaakt tot pulp om daarna tot papieren vellen geperst te worden. Het papier waar ik zo graag op schrijf krijgt opeens een andere betekenis. Net zoals zoveel in dit land waar we nog maar een paar uur vertoeven.
Voor een groot hek staat we stil en proberen via de intercombel binnen te komen wat niet lukt. Een auto achter ons geeft de code en sesam opent ons de deur. Via een zandweg passeren we een citroenboomgaard, we denderen over een stevige brug en staan opnieuw voor een dicht hek die op ons bellen meteen openschuift. Er staat een man met een tekkel naast zich om ons te verwelkomen. John. Een vriendelijke zuid Afrikaan die ons vriendelijk groet en ons meeneemt naar zijn PARADIJS, WoW !!! Wat een gave plek. Onze kamers zijn groot en ruimmet uitzicht op machtig mooie bomen. Een megagrote bed staat er statig bij en de badkamer is 3x zo groot als de onze. Buiten een lichtblauw zwembad waar ik graag in zou springen, die wens wordt overigens niet gedeeld omdat het miezert met Afrikaanse motregen die later tot een tropische plensbui overgaat. We zijn diep onder de indruk, wat een prachtige plek. Hippo's schijnen verderop in de rivier te zitten. Advies om daar zeker niet te dichtbij te komen maar als je in de auto blijft zitten, geen probleem. Onno en ik willen graag een kijkje nemen, Belen en Cees niet. Toch gaan ze mee als Onno en ik zeggen hier niet voor niks te zijn. Belen checkt het nog even snel bij John en zijn advies is te wachten tot morgen omdat het snel donker zal worden en dat is levensgevaarlijk.
We kunnen gelukkig het diner nuttigen hier in het paradijs en dat is gelukkig niet voor niks. Een mooie dame stelt zich voor als Tiba, ze kan verrukkelijk koken en spreekt 5 van de 11 Afrikaanse talen.
De tafels zijn gedekt met spierwit linnen en brandende kaarsjes. Morgen gaan we misschien de Panoramaroute rijden mits het niet regent. John biedt aan om met ons mee te rijden om ons alles te vertellen. Het grote niveauverschil schijnt iets heel bijzonders te zijn net als god's window. De weersverwachtingen zijn ons niet gunstig gestemd. Wordt dus afwachten..