Een kijkje door God's window

4-

Ze hadden al eerder verteld dat het eten in Zuid-Afrika erg goed is. We kunnen bij laughing waters (b&b) 's avonds eten en dat is een uitzondering maar erg prettig omdat je dan niet in het donker eruit hoeft. Tiba heet de kok en zij kan echt voortreffelijk koken. Ze verteld ons dat ze hospitality heeft gestudeerd. Haar eerste studie van sociaal werker was geen werk in te vinden dus heeft ze haar plan B ingezet en is gaan koken. Ook het ontbijt is een feestje. Dikke yoghurt met heel fijn gesneden verschillende vruchten en diverse muesli. Jammie. Ook de omelet is niet te versmaden volgens de kenners. Om 9 uur vertrekken we met de lord of the house, John. Hij gaat ons vandaag de Panoramaroute rijden in zijn caddy. John is een amateur historicus en rijdt als Max door het Afrikaanse landschap. Opeens stopt hij bij een bananenplantage waar we de bananen in trossen zien hangen. Er hangen ook trossen in blauwe zakken. John vertelt dat de zakken dienen om de oogst onder controle te houden. Ze rijpen nl sneller in die zakken zodat ze het plukken kunnen doseren.
Potholes(diepe kuilen)ontwijkend vertelt hij over de historie van het gebied. Als het verhaal wat serieuzer wordt stopt hij weer aan de kant van de weg over een doorgetrokken streep waar geen vluchtstrook is en zet de motor uit. Wij vinden het leuk om hem te horen te vertellen over wat er rond 1800 gebeurt is in deze omgeving van de Drakensbergen. Terwijl hij zijn verhaal doet zien wij het voor ons gebeuren. De huifkarren met mannen en vrouwen ernaast lopend. Jun hele huisraad met zich mee dragend. Kinderen eromheen rennend. Babies in draagzakken. Potten pannen bungelend aan de karren.
Hendrik Potgieter, een Afrikaner boer was de leider van een groep voortrekkers. Op hun reis en om te onderzoeken of er handel te drijven was in de haven van dologoa bay wachten de vrouwen op hun terugkomst. In die tijd waren de vrouwen en kinderen afhankelijk van de mannen voor hun veiligheid. Toen bleek dat de mannen na drie maanden nog niet terug waren besloten de vrouwen en kinderen de plek te verlaten, zoals afgesproken, op zoek naar een nieuw bestaan. Door het grote verdriet noemden zij de rivier, de Treur. Tot hun grote verbazing en vreugde kwamen de mannen na een tijd toch achter hun aan. Hun blijdschap was enorm. De rivier waar ze nu hun kamp op hadden geslagen kreeg de naam de blijde.
Verderop voegen deze twee rivieren zich samen in de spectaculaire kloof de Blyde River Canyon van maar liefst dertig kilometer. Het is de op twee na grootste kloof ter wereld. De bizarre cilinder vormige gaten zijn ontstaan door miljoenen jaren van waterstroom, in snelle ronddraaiende bewegingen, voortkomend uit de samenvloeiing van de Treur en de Blyde. Het kolkende water heeft samen met zand en kiezels de rotsen geslepen en zo voor een prachtig natuurlijk kunstwerk gezorgd. Het ravijn waarin deze gaten liggen is wel 30 meter diep, maar de gaten op zichzelf zijn zo’n 6 meter diep. Ene Thomas Bourke heeft goud ontdekt in die potholes wat hem overigens geen geluk heeft gebracht.
Nadat John ons dit heeft verteld en we niet veel later tussen de potholes lopen en de dieptes van de kloof zien is dit echt een wereldwonder. Indrukwekkend mooi. We maken foto's die niet zouden misstaan in national geographic maar die maken dus ook de anderen die er rond lopen. Haha!
Ergens op de canyon hebben we een geweldig uitzicht op de three roundabounds. Ook daar weer een smeuïg verhaal over een oorlog tussen het vredelievend volk Padie en een stam van de Swahili. Een bijzondere uitzicht biedt de canyon ter hoogte van de "Drie Rondawels", drie reusachtige, ronde rotsen, die sterk doen denken aan de ronde hutten - rondavels - van inheemse volken. Niet voor te stellen dat dit spontaan ontstaan is in de natuur. Prachtig. De ronde bergen stellen de drie favoriete vrouwen voor van de Padie chief Maripie.
Een groep Afrikaanse scholieren loopt daar ook en zo graag als ik ze voor de lens wil zo graag willen ze met Belen op de foto.
We rijden naar een specifiek Afrikaans restaurant aan de rivier. Daar hebben ze nog huuskes als toilet. De mannen kijken als ze staan te plassen naar buiten of naar de vrouwen door een hoge opening en de vrouwen kijken terug vanaf hun toilet. Zo grappig. Het restaurant is open, in het midden brandt een groot vuur. Aan een braai (bbq) staat een big mama met een nog biggere 'ik vind je niet zo leuk blik'. Als we vragen of we een foto van haar primitieve keuken mogen maken zegt ze ja en draait haar dikke kont naar de lens.
Ze kan zeer smakelijk koken. Boboti en wors. Inderdaad zonder t. Allebei errug lekker!
De wors is gemaakt van de kudu, een soort hert. In de auto is het lekker warm want buiten is het ongeveer 10 graden. Thuis blijkt de warmste novemberdag ooit gemeten. Wij hier in de kou en jullie in de hitte. Ziet John opeens een groep kudu's in het wild. We krijgen de schrikachtige dieren mooi in de lens.
God's window heet de volgende plek die we bezoeken. Velen vinden dit hét uitzichtpunt van de Panoramaroute. Inderdaad echt een megamooi uitzicht over de Drakensbergen en de canyon. God zat daar goed voor Zijn raam. Diepe ravijnen en oneindige natuur, een groot vergezicht. Bij helder weer is zelfs de grens met Mozambique te zien. Wij zien flarden wolken. Als we een stuk verder lopen, John loopt niet mee, komen we op een grote vlakke ruimte. Alsof we op een plateau staan. Ook hier een en al groen. We zitten op een hoogte (1829m)waar het altijd vochtig is. Er is van alles te zien. Afgebrande (!) stukken grond met daarin frisgroene nieuwe plantjes. Varens, mossen, grassen. Zelfs dennenbomen met hun takken omhoog groeiend. Raar gezicht want wij kennen ze zoals onze kerstboom met de takken naar beneden. Dat komt door de sneeuw die daarop ligt. Hier groeien de takken naar het zonlicht, omhoog. Varenbomen op zwarte stammen typisch Afrikaanse oudheid alsof je dinosaurussen er tussen kunt zien scharrelen. Cees vind het hier net Jurressic park. Later aan de weg zien we ook bomen voor de papier en hout industrie. Het doet gek genoeg helemaal niet Afrikaans aan. Zeker ook niet door de kou. We moeten lange mouwen shirts aan en een vest met daaroverheen onze jassen en het liefste nog een sjaal. Blijkt later dat het maar liefst 8 graden was!!!
We zien op de terugweg nog oude goudmijnen. Helemaal volgroeid met gras. We zien de gangen die naar het water leiden. Daar waar de mannen het water zeefden in de hoop dat er goudklompen te vinden. Vanuit de hele wereld kwamen ze langs om hun geluk te beproeven. Velen hadden dat niet. Het was er ontzettend druk tot groot ongenoegen van de oorspronkelijke bevolking. Goudgekte. Er werd zelfs elektra voor aangelegd. Nog eerder dan dat Londen zijn elektriciteit had. Bizar.
Als laatste gaan we naar de long Creekwaterval in de Blyde rivier, gelegen op 9 kilometer van Sabie in Mpumalanga. Er loopt een onverhard pad door het bos. De waterval is 70 m hoog en stort zich in een smalle strook naar beneden en is zelfs met zijn lengte onzichtbaar vanaf de weg.
We rijden in stortregen terug door de diepe potholes in de weg die onzichtbaar zijn geworden door de harde regen. Best een beetje eng.
De hippo's helemaal vergeten te vertellen zitten nog steeds in hun kleine meertje dicht tegen elkaar. We staan met de deur open naar ze te kijken. John zegt dat we absoluut niet uit mogen stappen. De hippo's zijn levensgevaarlijk en supersnel. Als je in de auto zit dan laten ze je met rust. We kunnen een paar mooie foto's maken van de oortjes en ogen die ons beluisteren en bekoekeloeren vanuit hun waterbad. Het is echt een spannend gevoel om zo dicht bij ze te staan. Een elektriciteitsdraad houdt ons van elkaar gescheiden maar dat helpt geen ruk als ze willen zijn ze er zo doorheen.
Een warm bad en een goed glas wijn maakt dat we ons niet veel later weer warm voelen.