Rode aardevlekken voor altijd in mijn herinnering

8-
'Ze staan al voor de deur te wachten,' hoor ik Onno door het raam roepen.
'Wie?'
'De meisjes om je kamer schoon te maken.'
Ik hoor Cees tegen ze zeggen dat we nog niet weggaan, eerst ontbijten.
'Ze verstaan bijna geen Engels, moet niet gekker worden hoor dat ze op je staan te wachten om 8 uur,' zegt hij als hij weer binnen komt.
We lopen over het park richting restaurant. Er staan mensen met hun camper en ik zie zelfs tenten. Kleine braais om iets op te roosteren. Logies in de kleine ronde huisjes maar ook hotelovernachtingen, grote camping met veel facilitaire mogelijkheden midden in Krugerpark.
Geen olifant meer te zien maar wel veel kleine aapjes die er alles aan doen om je te beroven. Wij zitten op hetzelfde terras als gisteren om te ontbijten. Er zijn mensen die een foodbox in de winkel kopen en het buiten, aan de picknicktafels, opeten. Mits dat lukt. Wat zijn ze slim die kleine doerakken. We horen mensen oh's en ah's roepen, die aapjes zijn zo slim dat ze een kartonnen box open krijgen met die kleine vingertjes. Terwijl ze dan allerlei lekkers oppeuzelen kijken ze constant om zich heen. Ze hebben onrust in hun kleine lijfjes. Met priemende kraaloogjes kijken ze naar ons. Lijkt net alsof ze ons uitlachen.
We rijden richting Malelanegate. Daar vlakbij woont ene Gerard Janssen. Hij woont in Afrika. Deze man doet liefdadigheidswerk. Blijkt na 20 minuten dat we de foute gate gekozen hebben en we een stuk om moeten rijden naar Komatipoort. We rijden heel wat af. Grote afstanden. Ongeveer 300 km per dag. Niet over een snelweg want die hebben ze hier in Krugerpark niet. Je mag niet harder dan 50 km/ uur. En er vinden controles plaats! Met heel veel gaten en geulen en bobbels. Na een tijdje schudden worden we dat beu. We proberen de 4 struisvogels te vinden die we gisteren zagen parmantig voorbij zagen komen maar geen foto van konden nemen. Ze komen niet voorbij. Jammer. Als we naar de andere gate rijden moeten we over een brug. Onno denkt een krokodil te zien. We kunnen stoppen en uitstappen. Een schitterend uitzicht over een rivier waar we in het midden op een eilandje moeder en babyolifant zien, aan de oever een hippo, verderop een ooievaar(denk ik) een andere omowitte vogel en drie krokodillen waarvan een wel 4 a 5 meter lang is. Dit is een scene uit een natuurdocumentaire.
Er stopt een auto naast ons. Vier Afrikanen, waarvan er een een foto maakt. Ik bied aan het voor ze te doen? Ze vinden het geweldig en vragen of wij er ook bij willen.
Belen en ik maken foto's van kinderen en vrouwen aan de kant van de weg terwijl we achterin zitten. Om een indruk vast te leggen die wij bijzonder vinden. Zij willen graag met een blanke op de foto. Uit hun lachende houding weten wij dat zij dit bijzonder vinden. Goeie stop.
Gerard wacht op ons in Wimpy's waar de airco op vrieskou staat. Gerard is iemand die als welzijnswerker gezinnen en wezen van eten voorziet. Hij voedt 500 kinderen per dag! Per dag! Ongelofelijk.
Hij is gepensioneerd en zijn vrouw woont in Nederland. Zij deelt zijn passie hier niet maar helpt haar man op afstand. Bierens ( werkgever Belen) steunt deze man financieel. Hij vertelt over zijn werk, dat hij 74 is en niet stil kan zitten. Hij hielp eerst 80 gezinnen met eten geven en nu zijn het er inmiddels 280! Hij bouwt een huis voor de wezen die er steeds meer komen als gevolg van het aids virus waar medicatie voor de armen onbereikbaar is. Veel jonge mensen van rond de 25 sterven hieraan. Velen komen uit Mozambique waar het nog nijpender is. Kan dat?
Gerard heeft ook een huis gebouwd om te verhuren. Onze logies staan al vast. Als we het eerder geweten hadden dan was dit een mogelijkheid geweest. We vragen hem wat we kunnen doen. Of we iets lekkers kunnen kopen voor de kinderen. Snoep?
We lopen de moderne Spar binnen en kopen alle lollies uit het rek. Appels zou ook fijn zijn laat Gerard weten. 8 zakken met 10 appels. Als Belen en ik bij Gerard in de auto stappen en richting het dorp rijden waar hij de mensen helpt vertelt hij dat al zijn geld naar deze mensen gaat. Hij heeft geen tv daar wil hij geen tijd aan besteden en hij richt zijn zelfgebouwde huizen in met tweedehands spullen. Alles waar ik op kan bezuinigen geef ik liever aan de gezinnen en de wezen. Wat een bijzondere man. Hij vraagt niet een keer om geld maar wil ons graag laten zien wat voor werk hij doet en waar. We passeren inderdaad hele simpele huizen, een soort kazernes. Een voortuintje dat dan weer wel. Huizen worden steeds simpeler, we denken er iedere keer al te zijn maar Gerard blijft maar rijden. Hier moet t toch wel ergens zijn. De overtreffende trap. Armoede, armoediger en het meest armoedige. Omdat we een plek op rijden waar schamele 'hutjes' staan in hun meest armoedige vorm. Kan dat? Ja. Onze fietsen staan beter.
Mensen zitten op kratjes en alles wat voor een verhoging door kan gaan. De aarde is rood waar weinig op groeit. Kindjes lopen achter de auto. Er wordt gezwaaid naar de witte man achter het stuur. Gerard zijn haren zijn spierwit en warrig waardoor hij nog meer opvalt.
Op een groot stuk grond voor een huis staan allemaal mensen in het Omowit (hoe krijgen ze dat voor elkaar?) en groen gekleed. Ze kijken ook naar de auto. De kerk, het is vandaag zondag. Overal wordt gelachen en vooral gekeken naar die groep witte opvallende mensen. We mogen foto's nemen zegt Gerard als we uitgestapt zijn. Mwah. Dat voelt niet echt goed. Maar als de kindjes zien dat we iets lekkers bij ons hebben dan zijn de koppies het fotograferen wel waard. Ze gaan er zelfs voor staan maar toch voelt het niet goed. We schamen ons. We worden ook bekeken zonder lach. Het zijn vooral de mannen die om een appel komen vragen. Cees is de appelgever. Gerard loopt bij de mensen het kleine erf op. Het is moeilijk te beschrijven. Een erf? Drie vierkante meter en als ze mazzel hebben is een boom erop de grote luxe. Ze zitten allemaal buiten want binnen is het te warm en dan is het nog maar lente. Er staat een huisje in aanbouw. Het geraamte is van afvalhout waar plastic doorheen gevlochten wordt om de regen buiten te houden. De afmetingen zijn 4x3. Waarschijnlijk bewoont door gemiddeld 4 mensen en dan hou ik het nog heel simpel. Meesten hebben gemiddeld 4 kinderen.
Ergens staat een naaimachine buiten zoals mijn oma nog heeft gehad toen ze in het tropeninstituut woonde. Mijn herinnering gaat ver terug. Ik mocht daar ook wel eens op trappen met mijn kleine voetjes.
Er Zitten mannen omheen kauwend op een stok en Gerard wordt hartelijk omhelsd. Een andere jongen heeft op zijn 'erf' een fiets omgekeerd staan voor reparatie. Cees loopt op een groep mannen af die hun hand gretig uitsteken. Ze kijken niet helder uit hun ogen, vertelt hij later. Vrouwen zitten onder een boom met hun kleintjes voor zich uit scharrelend op de rode aarde. Zij willen ook graag een appel. Een jongetje stopt heel snel een lollie in zijn mond en trekt het stokje eruit om die gauw weg te gooien zodat hij in aanmerking komt voor misschien nog een lollie? Een van de moeders ziet dat en duwt haar kleintje naar voren die niet zo snel is.
We geven appels maar moeten zaadjes geven zodat ze hun eigen bomen kunnen planten. Zaadjes voor een moestuin. We zien een traliehekwerk met daaraan zakjes uien en tomaten. Dus toch een handelaar.
Er lopen twee mannen met rugzakken waar machetes uitsteken. Ze zijn zeer vermoeid. Als we ze een appel geven zijn ze blij zonder te lachen of iets te zeggen. We zien hun vermoeidheid en denken aan hun voeten in die warme rubberen laarzen. Ze hebben waarschijnlijk suikerriet gekapt. Komen wij aan met lollies!
Dat is de reden van hun zwarte tanden. De suikerriet. We horen dat er veel mensen lijden aan suikerziekte. Suiker wordt gezien als een luxe. Wij proberen ervan af te komen en hier staan ze aan het begin van het suikervergiftijdperk.

We gaan de grens over naar Swaziland. Wat een komedie om daar de grens over te mogen.
Bij het ene loket een stempel halen om over te mogen steken bij de andere betalen. Iedereen moet zich melden. Allemaal een krabbeltje zetten. Er wordt vooral niet gelachen. Serieuze zaak dat oversteken.
Buiten een megagrote boom waar allemaal kleine nestjes hangen van de wever vogeltjes. Onno geeft er een aan me. Zoveel precisie in zo'n klein holletje. Later zie ik dat het de vorm van eenhartje heeft. Zo kundig gevlochten. Door dat kleine gele vogeltje. Een wonder. We zijn even de narigheid van daarnet vergeten.
We zijn op weg naar Hlane Royal national Park in north east Swaziland.
We delen een huis. De mooiste klamboes. Gaasstof afgezet met fluweelband verzwaard met ijzer..
We kunnen nergens stopcontacten vinden voor onze apparatuur. Er is geen licht en elektra en daarvoor komen zij. Er staan twee vrouwen voor de opendeur.
De lichtmeisjes.
Ze komen de olielampen vullen. 9 stuks. In iedere kamer een. We zijn terug in de tijd! Zo zag en rook het vroeger en nu. Voor de deur worden er twee gezet.
Geen ramen in de sponningen, geen raam in de deur. Wel tralies en horren. We kunnen zo naar buiten kijken wat er op vier voeten voorbij komt..
Geweldig!