13- Rijkdom

13-
Wat ben ik toch een rijke vrouw. Ik besef hoeveel ik heb. Een veilig thuis, fijne man, zorgzame familie, kinderen die ik graag om me heen heb, mijn moeder, warme vriendschappen en een leuke baan.
Rijk in de kansen die ik voor het pakken heb. Rijke herinneringen, de leuke ėn de minder leuke. Rijk in de dierenliefde die ik terug krijg van mijn harige vrienden. Rijk ook hier in Zuid-Afrika. Geld maakt dat ik me rijk voel hier. Als je pint krijg je een pak biljetten in je hand waar mijn kleine Thaise portemonneetje te klein voor is. Mandela kom ik daar vaak op tegen. Zijn rijke levenservaring overstijgt elke studie. Zijn rijkdom die hij deelde met de ons in de wereld. Zijn liefde voor dit land. Dit alles doet iets met me.

Sodwana viel heel erg tegen. Geen strandvakantie om lekker bij te komen, daar waar we zo naar hadden uitgekeken. Sodwana voelde als het jeugdkamp van school.
Blijkt dat Onno dacht dat Cees de rekening van de boot had betaald en andersom.
Een Sodwaantje. Dat moeten we nog maar overmaken als we thuis zijn.
Omdat we besloten hadden geen stress op de weg naar Durban te willen kozen we voor een dag strand bij Durban. Bleek in onze lonely planet ruimschoots kans op.
Lungile (de dame van de sleutelhangers) treffen zou dan niet lukken. Ze zou te laat komen en ons niet in Sodwana kunnen treffen. Shit, daar voelde ik me niet lekker bij. Zij had mijn telefoonnummer ik niet die van haar en ik zag dat ze nog steeds niet gebeld had. De glans in haar ogen bleef in mijn gedachten spoken en ik moest er even goed over nadenken hoe ik dit kon oplossen toen Cees zei dat de jongen van de receptie had laten weten dat Lungile had gebeld en dat ze ons graag wilde ontmoeten. Zo graag wilde ze iets verkopen, zoveel moeite terwijl we 150 km verderop zaten! Lungile ging alleen in het weekend naar huis. Vandaag is het woensdag. De receptie jongen maakt met haar de afspraak dat we elkaar kunnen treffen bij een benzinestation richting St Lucia. Wij denken er rond 10 uur te zijn. Hij drukt haar op het hart dat ze er op tijd moet zijn, we mogen niet te lang wachten.
Om 930 lopen we de Total Bonjour binnen. Geen Lungile. Ik zie wel een dame in Afrikaanse kleding maar herken Lungile er niet in. Ze schenken daar in een counter de enige lekkere koffie. Als we buiten gaan zitten kijk ik nog eens goed naar de vreemd gevouwen hoofddoek in felle kleuren en opeens zie ik de blije oogopslag als ik mijn hand op haar schouder leg. Jolanda! Mijn naam spreekt zij luid en duidelijk uit. Ze is erg blij dat ze ons ziet. 9 uur zat ze hier al. Aan haar tafel zit ook een man. Nee, die hoort niet bij haar. I wantend here to Be on time. De R spreekt ze duidelijk uit. Wat een bijzondere vrouw. Ze wil ook graag een kop koffie. Cees die zo naar zijn bakkie had uitgekeken gaf de zijne aan haar en moest opnieuw in de lange rij wachten op de slow down making coffee. Rijk, toch.
Lungile, Belen en ik zitten met z'n drietjes aan n tafel. Ze is niet met iemand meegereden en nee, ze lacht als we vragen of ze dan met een taxi is gekomen. No, Jolanda i came by bus. Much saver. I don't accept something for Nothing. You never know what someone wants in return. Hier zit een bijzonde vrouw. We vragen naar haar mooie kleding. Het voelt alsof dit haar zondagse kleding is. Ze is blij met onze complimenten. En laat ook blijken dat ze blij is dat we zijn gekomen door af en toe mijn hand te pakken. We vragen of ze moeder is. Vijf kinderen heeft en ook een man. Deze werkt niet, natuurlijk een van die mannen die we altijd voor hun huisje zien zitten als we langs de dorpen rijden.
Lungile vertelt dat haar man een bedrijfsongeval heeft gehad en niet kan werken. Hij zorgt voor de kinderen en zij voor het inkomen. De grootste kosten die zij maakt zijn de schoolkosten. Tussen neus en lippen door horen we dat zij haar ouders verloren is toen zij 8 jaar was en zij verzorgt werd door haar harde oudere zus. We waren arm Jolanda very very poor. Ze vertelt het niet om indruk te maken ze vertelt haar levensgeschiedenis in een notendop. Ze is een trotse vrouw die hoopt dat ze hun dochter kan laten studeren. Zij wil graag dierenarts worden. Ze heeft nooit zelf mogen leren. Als ik haar vertel dat ze een degree heeft gehaald op de universiteit kijkt zemij verbaasd aan. No Jolanda Joe meek misteek. Ik zeg haar dat zij de universiteit van het leven heeft doorlopen. Ze fronst en terwijl ze mijn arm vastpakt rollen de tranen over haar wangen. Belen en ik schieten ook vol. Drie vrouwen elk met hun eigen verhaal die verbintenis voelen. Lungile laat de sleutelhangers zien. We weten dat ze die niet zelf gemaakt heeft maar dat ze er moeite voor gedaan heeft. Ze hoopt dat ik deze ook mooi vind. Ja hoor, het zijn maskertjes. De stroopwafel van mama geven we mee voor onderweg. Ze weigert niet, ik stop het in een servet en zeg dat ze onderweg misschien trek heeft. Ze is heel dankbaar als ik haar het geld geef. Cees vraagt of ze het niet wil tellen maar ze zegt dat dat niet nodig is. Ze gaat eerst naar het toilet om het geld goed op te bergen. We zijn onder de indruk van haar doorzettingsvermogen.
Onze wegen scheiden. De Afrikaanse gele kleur vervaagt terwijl wij naar de auto lopen.
Wat een bijzondere ontmoeting.
Ik neem me voor om haar een foto te sturen die we net genaakt hebben, ik heb haar adres gevraagd. Kijken of we iets kunnen doen aan de studie van de dierenarts in spe. Een ouderwetse correspondentie opzetten, wie weet. Wordt misschien vervolgd.

De ene na de andere roundabounds in Durban. We rijden op een boulevard op zoek naar een hotel. Is het een leuke stad? Moeilijk in te schatten. De telefoon bundels zijn we vergeten aan te zetten. We hebben trek in sushi. We moeten wennen dat we hier tussen de Zulu zitten. Wel een fijne ervaring overigens. En vage WiFi. We kiezen voor hotel Onomo dat net 14 dagen geleden geopend is. Goeie hotelkamer. Wel veel lawaai als de buurman boven een douche neemt. Zijn de standleidingen, zegt Cees. Daar heb je wat aan.m