Om te likken zo lekker

2.Dinsdag 23/1/24 Om te likken zo lekker.

The most important things in life are not things

Twee uur op het vliegveld in Dubai (non silent!) is goed te doen. Het is een uur ‘s nachts, er loopt een wirwar van verschillende nationaliteiten.

We eten een snack, vegetarische broodjes en een groot glas Heineken. De volgende vier uur zitten we een stuk minder comfortabel dan de eerste zes uur. Een aanhoudende piep boven ons hoofd komt uit de speaker, heel irritant. Nadat we zijn opgestegen houdt het op. Er is veel turbulentie en de stoelen zitten waardeloos. Gelukkig heb ik een slaapmasker die mijn ogen bedekken en een cocon is nu de mijne. Het lukt weliswaar om een beetje te slapen als ik opeens wakker wordt van gebraden kipgeur. Het ontbijt wordt geserveerd om 0400 uur! De geur van gebraden kip komt voorbij.

‘Madam, would you like to have breakfast?’

‘No thanks, ik draai me meteen weer om voor het laatste uurtje.

Een vriendelijk lachende jonge man, genaamd New one, staat ons op te wachten met een kleine Toyota we waar onze 4 tassen beetje moeten duwen. Cees wil instappen, maar het is debestuurdersstoel ze rijden hier rechts. De foto’s van deB[e-38]Bzagen er beter uit dan in t echt. Het ligt aan een rivier waarvan de zijarm om het terras loopt en stinkt naar een van de sloten in Spaarnwoude. Veel vogels vliegen af en aan. Er schijnen ook grote, een meter lange, hagedissen te zitten. Ze zijn nu nog onzichtbaar.

Een roze drankje wordt ons aangeboden waarvan we denken dat het mierzoet is maar het smaakt fris. Op het terras zitten voelt als een zacht blazende föhn. We moeten wachten op onze kamers die nog niet klaar zijn. Wij krijgen een swimpoolroom en T[e-38]E een backpackersroom die een stuk minder is dan de onze.

De geur van de rivier is doordringend, het zwembadwater is een stuk beter, én lekker koel.

Onze vakantie is begonnen!

Captain Fernando, heet het bedrijf waar Cees een boot heeft gehuurd om door de mangrove te varen en de zonsondergang te zien. De tuktuks brengen ons ernaar toe. Gemiddeld kost een ritje 300 roepie, ongeveer negentig cent. We hebben er twee nodig want er is maar plek voor drie en vier lukt echt niet.

We zien een moderne boot liggen als we uitstappen. De tuktuk jongens proberen ons over te halen om ons weer op te halen maar we weten niet hoe laat het wordt.

Kalpa heet onze kapitein die de boot over een smerige ondiepe rivier stuurt. Er drijft heel veel rotzooi. Huisvuil maar ook troep die er al een tijd in ligt. Verroeste tonnen en heel veel plastic. Het zijn de planten die aan de zijkant groeien waarvan de wortels boven water steken en als een zeef de meuk vasthouden. En dan varen we een open stuk in dat in verbinding staat met de zee. Prachtige natuur verschijnt aan de punt van de boot. Kalpa, verteld dat hij gisteravond voor het eerst vader is geworden van een babyboy. Zijn lach glundert ons tegemoet. Zijn trotse gevoel straalt op ons af. Als hij ons weer terug heeft gebracht mag hij eindelijk naar hem toe, hij woont 400 km richting het noorden en gaat met de bus. Dat is nog eens een baan. Hij is vier dagen per maand vrij en doet er heen en terug ruim een dag over.

We genieten van het varen. Cees neemt het stuur van hem over en tuft verder. De zon staat nog hoog aan de hemel. We zien veel boten, eenvoudige catamarans van hout, waar vaak een man opzit die de boot met een stok vooruit duwt. Het is hier niet diep. Grappig gezicht als we een andere boot stil zienliggen terwijl er westerlingen naast op stoeltjes zitten, zo ondiep is het.

Kalpa stuurt zijn boot naar de kant. Een oudere vrouw wacht daar op hem met een tas. Ze staat op de punt van een dikke boomstam met een glimlach reikt ze de tas aan Tim. Daarin zitten porseleinen kop en schotels en een thermosfles met zwarte Ceylon thee met gember. We varen verder naar een drooggevallen stuk, Jezus Island, waar we uit kunnen stappen. Er liggen heel veel schelpen. En ergens in het midden staat een groot Jezusbeeld onder een visnet. Dit om de vogels, heel veel raven of zijn het kauwen, weg te houden. Soms staat Jezus droog maar evenzo vaak tot de helft in het water. De vogels maken enorm veel lawaai. Nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Ze vliegen in de hoge bomen van de mangrove. Inmiddels staat de zon een stuk lager. Verderop liggen drie boten naast elkaar dicht tegen de kant als we de aapjes tevoorschijn zien komen. Ook de kleintjes, het zijn makaken. Ze zijn helemaal niet schuw en ik denk dat ze iedere dag rond het zelfde tijdstip gevoerd worden. Tim moet er niets van hebben en hangt over naar de andere kant van de boot.

Opeens zien we dat de zon snel zakt. GOLDEN HOUR. Het is de moeite waard hier op te wachten als de koperen ploert langzaam over de rand van de horizon schuift. Het levert een mooi plaatje op.

Er vliegen grote vogels als we, inmiddels in het donker, uitstappen en Kalpa naar huis toe kan. Morgenochtend rond vier uur zal hij zijn eerste pasgeborene in zijn armen sluiten. De vogels vliegen Kris kras heen en weer als Esther zegt dat het vleermuizen zijn. Batman! Ongelofelijk! Dit zijn flying dogs! Hun vleugels zijn gekarteld, zo groot als een meeuw en niet te vergelijken met die kleintjes in Holland.

Tim heeft op Google een restaurant, Paloma, gevonden. Als we uit de tuktuk stappen zien we dat er niemand zit. We twijfelen of we naar binnen moeten gaan, maar doen het toch. De eigenaar nodigt ons vriendelijk binnen. Op de menukaart staat zoveel dat we hem om hulp vragen. Curry is onze favoriet en hij adviseert de Srilankaanse met mangochutney en een prutje van aubergine. DE vegetarische heeft mijn voorkeur, Esther wil graag prawns en liever geen calamares, Cees liefst geen prawns. Tim wil alles. Not so spicy, little bit. Op Google staat dat we lang moeten wachten maar dat het beloond wordt.

En so it is. Het is de beste curry in tijden. En dan die mango chutney, om leeg te likken, zo lekker. De aubergine prutje laat ik liggen, de eigenaar wijst erop dat alles zelfgemaakt is en ik neem voorzichtig een hapje van de niet aanlokkelijke massa. In mijn mond een explosie van smaak. Wauw!

Hier gaan we de laatste avond voordat we naar Amsterdam vliegen nog een keer heen. Absoluut.

De tuktuk driver vraagt of hij ons heen en weer mag brengen ipv dat we twee kiezen. We blijven nog even kletsen met de eigenaar waar een mooi gesprek ontstaat over de verdeeldheid in de wereld. Hij weet zelfs van de polarisatie in Nederland.

Er wordt getoeterd. Als we uitstappen zegt de jongen dat Tim al betaald heeft.

‘He trusted me, your son. He paid me already.’ Een big smile en weg is hij.