Weer een jaar erbij. Yes!

3. Woensdag 24/1/24

Hoor ik nou water druppelen? Drup drup drup. Regen in het zwembad? Als ik opsta en naar buiten kijk zie ik donkerte, maar geen regen, het zal wel iets anders zijn dat in het zwembad druppelt. Toch houd het gedrup mij wakker. Twee keer pak ik mijn boek, tegen de ochtend val ik opnieuw in slaap. Keihard geklop op de deur schrikken we allebei om 8.15 wakker. Het zijn Tim en Esther die ‘lang zal ze leven’ zingend voor de deur staan.

Het ontbijt is uitgebreid. We krijgen fruit, yoghurt, pancakes, dahl, gebakken aardappeltjes, muffins, uitsmijters. Echt teveel voor een jarige nietontbijter. Twee varanen vechten in de rivier. De De zon schijnt volop. Er liggen kaarten met cadeaus erop geschreven. Superlief dat mijn moedertje er ook aan heeft gedacht. Ook een Ayurvedische massage een paar straten verderop daar hebben ze thuis veel moeite voor gedaan om deze te vinden.

Het is de vriendelijkheid waarmee we worden ontvangen welke een zeer welkom gevoel geeft. In een glaasje, met op de rand zoutkristallen, zit een citroendrankje die onze mond laten samentrekken. Even later voel ik zachte handen die mijn lijf liefdevol omvatten. De olie die langzaam over mijn lichaam wordt gegoten is een genot. Weer een massage in mijn top tien erbij. Buiten wachten vier dames die een mooi zelfgeschreven felicitatie kaartje overhandigen en mij glimlachend omhelzen en zachtjes happy birthday zingen. Zo lief!

Op weg naar Anuradhapura moeten we vier uur rijden. Het busje is thuis al geboekt, dat scheelt weer regelen.

Hotel Heladiv zit aan een zanderige weg vol gaten en bobbels. De chauffeur draait behendig om de oneffenheden heen en stopt voor een gebouw waar uitvoerig gewerkt wordt. Onze zware tassen worden eruit gehaald en door kleine slanke mannen naar de receptie getild. Cees en Tim voelen zich schuldig dat ze het niet zelf mogen doen. Achter de balie staat de eigenaar met een big smile ons op te wachten. Hij vraagt of we morgen de tempels willen bezoeken en of we een tuktukdriver nodig hebben. Omdat het een speciale dag is morgen, is het ook erg druk. Er worden twee miljoen (!)mensen verwacht die offers brengen aan Boeddha. Natuurlijk willen we graag de tempels bezoeken en als hij goeie gidsen weet die ook nog een tuktuk hebben zitten wij goed. We negeren de opmerking dat er grote hoeveelheid mensen naartoe gaan.

Er is een verrassing voor mijn verjaardag geregeld waar we naartoe gaan. Onze kamer ziet er top uit. Een groot bed met een moderne badkamer voornamelijk bestaand uit glanzend beige beton. Een heerlijke douche, een warme dit keer. We kleden ons om en moeten meteen weer verder. Een van de drivers noemt zichzelf Super Mario en heeft duidelijk de leiding. De andere is bescheiden en volgt. Het is een behoorlijk stuk rijden. Op de rotonde die we passeren liggen honden kris kras door elkaar te slapen op het warme asfalt, het verkeer draait om hun heen. Ze komen niet eens overeind als een auto ze nadert. Overal zie je kleine winkeltjes meeste gebouwd van golfplaten. Het hangt met Gaten en stukken door een stuk touw aan elkaar. De kapotte rolluiken staan omhoog of hangen scheef, binnen zie je stellages vol stoffige spullen onder het witte licht van de tl buizen mits die er zijn. De mensen zitten ervoor op plastic gekleurde stoeltjes of op de grond, sommigen slapend.Kerstverlichting flikkert overal met gekleurde lichtjes. Het is een vrolijk gezicht. De tuktuk draait een weggetje in en stopt voor een restaurant waar witte lampjes branden. Een vriendelijke glimlach ontvangt ons. Hij had al eerder aan Tim gevraagd of hij ons wel kon verwachten. Ze hadden thuis dit voor mij geregeld. Blijkt dat we kunnen eten in een boomhut. Superlieve verrassing. Eten is ook nu weer erg lekker. Of we een leuke review willen schrijven vragen ze als we afrekenen. De vrouwelijke kok komt erbij en er wordt gezellig gekletst. Haar reactie, als we zeggen dat we hebben genoten, is priceless.