Hete voetzolen

4. Donderdag 25/1/24

Het tempelgebied omvat 26 km. Super Mario verteld enthousiast zijn verhaal.

‘I’m gonna make you a perfect day’, met bijbehorende smile.

Het is nog vroeg, de temperatuur is heerlijk. We zijn nog maar net op weg of Mario stopt. Hij wijst naar een puntig gebouw in de verte. Het uitzicht is prachtig, veel groene struiken, palmbomen, grassen en hoge bomen. We moeten achter hem aan als hij de weg oversteekt. We lopen over groene en verdorde stukken als hij stilstaat bij een riviertje. Plotseling klapt hij in zijn handen en vliegen er uit de bomen hele grote zwarte vogels. Inmiddels weten we dat er veel kraaien zijn maar deze zijn wel heel groot. En dan herkennen we de gekartelde vleugels en zien we dat ook hier vliegende honden zijn. XL!Wauw, Wat een beesten! Als ze wegvliegen uit de bomen gaan ze meteen ondersteboven aan takken van de bomen aan de overkant hangen.

Trots laat Mario zien dat waar we over lopen mimosa is, een andere dan thuis omdat deze op de grond groeit. Wij noemen dat vleesetende planten. Als je ze aanraakt vouwen de blaadjes zich dicht.

We kunnen onze tassen in de tuktuk laten. Een van de drivers blijft erbij. De eerste grote tempel is een stoepa. Wit en rond, je loopt eromheen met je rechterarm richting stoepa zoals het hoort. Het is een rond gebouw waar je niet in kunt. Bij de entree staat een tafel, vaak voor een Boeddha beeld, waar kleurige bloemen gelegd worden. Vandaag staan er aan de kant van de weg allemaal mensen met bossen bloemen. Paarse waterlelies, roze Lotus en veel orchideeën. Sommigen verlept maar de meesten heel kleurig.De tuktuk dendert door, het liefste wil ik er een paar kopen. Mario zegt bij het uitstappen dat we de tijd moeten nemen. ‘It’s your holiday, take the time.’ Na 5 minuten horen we ‘ finish, we need to go.’ Hij heeft zich voorgenomen om ons uitgebreidde geschiedenisvan de tempels te vertellen, maar if you’ve seen one you’ve seenthem all.

Het wordt steeds drukker om ons heen. Als we bij de entree van het complex komen kunnen we de tuktuk niet kwijt. ‘Het voelt als Koningsdag,’ zegt Tim. Iedereen is nagenoeg in wit gekleed en dat wij dat ook hebben gedaan wordt enorm gewaardeerd. Veel bekijken en glimlachen als we langslopen. De hoeveelheid mensen neemt nog meer toe en later horen we van Mario dat er ongeveer twee miljoen mensen zijn die het bezoeken. Het is een georganiseerde chaos. Veel zitten of liggen op de grond, hele familieszijn samen. Iedereen heeft wel iets in zijn hand, een bos bloemen of een schotel met daarop een oranje gewaad met een bal waarin eten zit en de benodigde hygiëne zoals tandpasta en zeep. Deze borden zitten in oranje folie en zijn voor de monniken.

Vrouwen lopen met een paraplu tegen de hitte van de zon. Mensen houden een lange wandelstok vast en ook zien we een man zonder benen en aangetaste handen. Het lijkt polio, ook van hem krijgen we een glimlach. Ik voel schaamte. Lopen wij hier als westerse familie in het wit. We hebben 33 euro pp betaald, de plaatselijke bevolking hoeft dat niet. Het is merkwaardig hoe we onze weg, achter Mario, door de massa kunnen volgen. Er staan honderden mensen om ons heen als we een trap willen beklimmen. Iedereen wil erop of eraf, we persen ons door de wit geklede mensen naar boven. Het aanzoemende geluid neemt toe hoe hoger we komen, het is het geluidvan biddende mensen, een huilende baby en mannen die de massa luid verdelen voor diegene die iets willen offeren. Ze duwen de mensen richting de trap. Voor ons, de witte toerist, wordt ruimte gemaakt voor zover mogelijk, Een man ook in wit gekleed met een hoog opgeknoopt knotje, murmelt woorden en draait een wit armbandje om onze polsen. Er staat een tafel met een enorme berg verlepte bloemen en eten. ‘Ongelofelijk, staan ze hier nou voor een stapel afval te bidden’?! hoor ik Tim achter me verbaasd zeggen. We schieten in de lach maar die wordt overstemd door het lawaai om ons heen. Vooral de baby krijst het uit. Een man met rode lippen, lacht naar ons. ‘Geen lippenstift maar van een kruid’, verteld Mario.

Onze slippers worden opgehaald en we gaan weer door naar tempel nummer zoveel. Inmiddels is het over de dertig graden, het lopen zonder slippers is bijna niet te doen. Er liggen matten die nat gemaakt worden en veel fijner is om op te lopen. De stenen zijn bloedheet waar we springend op onze tenen overheen gaan. Bij de sandstoepa moet we door het zand om er te komen. We voelen allemaal dat onze voeten verbranden. Soms ligt er kunstgras maar het synthetische groen is nog heter dan steen. Het haalt de lol van het bekijken er echt wel vanaf. Kappen, we hebben nou wel genoeg van die witte koepels gezien. Wat gebeurt er met die verlepte bloemen vragen we ons af. De blauwe afvalbakken zitten er vol mee. Het heeft iets van een komedie. Bloemen kopen, offeren en dan op de afvalhoop eren om daarna te eindigen in de blauwe bak.

We willen maar één ding en dat is stoppen. Als we onze slippers willen pakken zijn die van Mario gestolen. Hij is verontwaardigd want die is de tweede keer in een maand. Boeddha aanbidden en bij het weggaan iets meenemen wat niet van jou is. Gelovig zijn heeft zijn prijs. Heel jammer dat we geen zin meer hebben om iets te bezichtigen. Blijkt dat het mooiste nog wacht, de eerste Boeddha, als laatste komt. Ook een prachtig meer, elephant pound, waar 2000 monniken( zie je het voor je) vroeger baadde. Het enthousiasme van Mario verliest zijn waarde doordat we de witte stoepa’s teveel zien terwijl we dit laatste juist waarderen. Drinken, we willen drinken. Mario brengt ons naar de plaatselijke super. Een klein winkeltje waar een vieze lucht ons tegemoet walmt. Flessen water, tonic, zoute koekjes en zelfs gingerkoekies. Onze bloedsuiker spiegel geeft weer spirit om verder te gaan. Ook om te protesteren tegen het aangeklede aapje dat bij een slangenbezweerder aan een ketting vastzit. Of we daar een foto van willen maken? Hoezo? De man blaast op een fluit en dan komt er een slang uit het mandje.

Nee, dat willen we niet. Cees is vastbesloten en baalt dat Mario ons ernaartoe brengt. Rot op met die dierenbeulerij.

De plons in het zwembad is je van het! We hebben twee uur om even bij te komen. De lunch neemt de meeste tijd in beslag. Heel veel bediening, vele handen maken het werk niet sneller, blijkt.

We vallen allemaal meteen in. een hele korte slaap. Mario staat alweer klaar met de volger.

Ze stoppen bij de oudste boom. Meer dan duizend jaar. Een moederstam met allemaal kleine eromheen gedraaid. De wortels, zoals Tarzan ooit slingerdehangen eraan. Lianen die als draden aan e takken hangen, als ze de grond raken groeien daar weer nieuwe takken vandaar die dunne stammen. Er heerst een serene stilte en de sfeer voelt zacht. Je voelt je omarmt door de boom als we in het midden tegen de moederstam staan. Er wordt hier vaak gemediteerd door monniken en de plaatselijke bevolking. Zou hier vaker naartoe willen. Hier mediteren!

Mario brengt ons naar overblijfselen van een oud ziekenhuis. 800 v Chr.

Er lopen aapjes over het gras en als we bij een oude grote steen komen, waar ook gemediteerd ander woord voor rustig zitten wordt, zien we er honderden! Ongelofelijk. Het lijken wel ratten. Zoveel. Opvallend zijn ook de vele vogels, vooral witte. Je ziet ze overal. Het is de kleine zilverreiger.

Uiteindelijk komen we bij de trap. 800 treden. We slaan de eerste 400 over omdat Mario ons een stuk hoger brengt. Ook hier weer heel druk. Na 300 treden komen we aan op een soort binnenplaats waar je kunt kiezen welke kant je wilt nemen. De rock, of de Boeddha of de stoepa. We nemen die naar de Boeddha als er opeens een grote aap met een zwarte kop verschijnt. Denk dat het een vrouwtje is. Ze heeft hangende tepels en een dikke buik. Is ze nog zwanger? Ze heeft ook een hele lange staart. Venijnige oogjes schieten alle richtingen uit. Opeens neemt een van de apen iets uit de handen van een kind. Er komen er nog meer, Tim neemt een sprintje, hij heeft helemaal niks met apen en vindt ze doodeng. We krijgen de slappe lach, houden onze benen geklemd, hilarisch om die grote man te zien rennen.

Iedereen die hier komt is er voor de zonsondergang of voor de full moon. De eerste volle maan in 2024. Wij willen de zon zien zakken maar er komen flarden mist waardoor we het net niet kunnen zien. Aan mooie plaatjes geen genoeg.