Pollution, het is en blijft een big problem

7.Zondag 28/1/24 Pollution, het is en blijft een big problem

The most important things in life are not things

Het is net alsof er iets op elkaar gestapeld wordt, beter gezegd gegooid. Buiten waait het enorm. De zee is woest en gooit de witte schuimkoppen in de lucht, ze rolt ze met grote hoogtes op het strand. Als ik op zoek ga naar werkende mannen vind ik niks, maar op het dak van een van de huisjes zijn de metalen dakplaten losgelaten. Ze klepperen in de wind, als wapperende vlaggen. Ik kruip terug in mijn bed en luister naar de natuurgeluiden. Vooral de vogels, wat zijn het er veel, sommigen tjilpen liefelijk, de kauwen krassen schor. Ook de mannen op het eerste dak, dat nog niet klaar is zijn weer aan het timmeren. Zelfs op zondag wordt er doorgewerkt. Gisteravond toen ik in het donker stond te wachten op de anderen om in de tuktuk te stappen werkten ze door onder het schijnsel van hun telefoons.

Vandaag is het voor ons opnieuw een rustdag. Pascale en Minou gaan weer verder met hun reis. Het waren twee gezellige dagen, we hadden een leuke klik. Onder de belofte dat we elkaar zullen ontmoeten in Nijmegen of Amsterdam hebben we ze uitgezwaaid.

Ik zit op het zachte zand en zie de rollende hoge golven over elkaar slaan. Een vreemde gewaarwording om ze op me af te zien komen uit het oneindige, maar altijd op dezelfde grens stoppen. Hoe woest de golven ook slaan ze eindigen voor mijn voeten en niet verder. Ik bedenkwaar is het ooit begonnen? Het terugtrekken van de zee. Is er ergens besloten tot hier en niet verder? De tsunami is het monster dat ongehoorzaam was aan de regels van het grote water. Of had de aarde invloed? De aardplaten die over elkaar schoven dat het grote water ertoe dwong over zijn grenzen te gaan. Ik mijmer en voel me nederig op het warme zand. Sri Lanka het land van de tegenstelling. Mijn lijfspreuk: Niets is wat het lijkt popt omhoog. Ook hier. De kamers waar we in verblijven zijn prachtig maar als je goed kijkt zie je wat er mankeert. Achter me zie ik een jongen lopen met een plastic ton op zijn schouder tegen zijn hoofd geleund. Als hij bij de rommel uit de zee op de dikke bodembedekkers, aankomt leegt hij de ton. What! What the fuck! Is ie gek geworden?! Ik ben in shock. Gooit hij nou wat wij in de prullenmand gooien hier leeg? Op die mooie groene bedekking? Hij knikt vriendelijk en loopt terug naar waar hij vandaan kwam. Mijn zachte mijmering wordt vervangen door heftige adrenaline. Wat een koude werkelijkheid. Doet me denken aan Bas en Tim vroeger als ik ze vroeg om hun kamer op te ruimen. Een minuut later was dat gelukt en mijn wasmand puilde uit en alles lag ernaast.

Het stuk strand voor de huisjes is brandschoon en zelfs aangeharkt, ze weten dus dat het anders kan, maar ze verschuiven het probleem door de rotzooi op de naastgelegen stukken te verwaarlozen. Ik heb nog voorgesteld om een dagje op te ruimen. Om vuilniszakken te vragen en dan die naastgelegen stukken te ruimen. Niet doen, zeggen de mannen. Onbegonnen werk. Hier is nog veel te bereiken. Al ons afval komt uit en in de zee. Pollution all over. En ik doe thuis het papiertje van het theezakje bij het oud papier. Hoe dan?

We gaan lekker hangen, beetje zwemmen, veel lezen.

Een klein beige puppy noemen we Lanka, heel even zijn we in overweging om haar mee te nemen. Ze zit vol met schurft maar haar lieve koppie doet ons dat vergeten. Esther is in love alhoewel ze wel schrikt van de schurft. Wat aan de buitenkant zit, zit ook van binnen. Ze wil meer geaaid worden daarom loopt ze achter ons aan. Ook de hapjes die ze krijgt zijn aanlokkelijk.

Het kleine lijfje vreet als een bouwvakker alles wat we haar voorzetten. Er zijn op het terrein nog twee andere honden die angstvallig het kleine mormeltje in de gaten houden. Zij azen ook op het eten. Als er iets over is van een maaltijd nemen we het mee. Gisteravond aten we echt teveel dus delen we het. Geen groenbak maar hondenbek.

Esther heeft een graving voor chips. Een van de Poolse gasten verteld over allerlei winkeltjes, daar gaan we naar op zoek. Het is de andere kant op van het lege strand. Er blijken veel vissers in kleine stenen huisjes dicht bij elkaar te wonen. Je kunt je niet voorstellen dat hier mensen wonen. Zo klein zijn de huisjes, er past niet eens een twijfelaar in laat staan een tafel en stoelen. Onze schuur is groter. Ze zitten ernaast op een stuk grasland, eigenlijk zand begroeid met plantjes. Dichtbij de zee, hun werkterrein. Er hangen mannen rondom de boten die op het strand getrokken zijn. Een stel kraaien hangt bij elkaar ze huppen wat wij denken bij een dode vis, maar het is een schildpad op zijn rug met een prachtig schild in lichte kleuren. We worden van alle kanten bekeken als we tussen de huisjes doorlopen. Er komen mannen voorbij op gammele fietsen die ons vriendelijk groeten. Als we eindelijk bij de grote weg aankomen kunnen we de winkeltjes niet vinden. Kinderen komen op ons af en roepen hello, hello en houden hun handjes naar ons op. Stom dat we geen kleine briefjes mee hebben genomen. Ze hebben het ook in de gaten en laten ons gaan. Dit is moslim gebied en ondanks dat we onze schouders en knieën bedekt hebben voelen we ons niet gemakkelijk met de ogen op ons gericht. We lopen dezelfde richting terug. De kinderen roepen en zwaaien naar ons uit de verte.

We hebben zin in lekker eten. Tim heeft weer gespeurd ondanks de slechte WiFi. Het is alleen een half uur rijden. Cees heeft thuis een app van de Sri Lankaanse Uber gedownload en het is gelukt om iemand via die app te laten komen.

Een man, zal niet, komt in een blauwe Honda voorrijden. Nina, naar hun dochter, heet het restaurant. Een open schuur met schuine balken en plastic stoelen rondom de grote houten tafels geeft inmiddels een vertrouwd gevoel als we aanschuiven. Achter onze rug bevindt zich een dunne muurtje, een schot, waarachter de kinderen liggen. De tv staat aan, moeder staat in de keuken, papaIk bestel net als gisteravond kotta, zoiets als nasi. Het is vegetarisch en opnieuw erg lekker. We verheugen ons op Chocolademousse, die we straks eten als we weer terug zijn. Gisteren had de jongen die daar werkt ons beloofd dat het er zou zijn. Tomorrow ma’am not today horen we opnieuw als we terug zijn. Dan maar exploding kitten spelen. Niet letterlijk, het is een spelletje dat Esther heeft meegenomen