Nieuwe dag, nieuwe kansen..

11. Donderdag 1/2/24 Nieuwe dag nieuwe kansen..

The most important things in life are not things

King of the road worden de bussen hier genoemd. Cockroacheszijn het. Het is niet normaal zo scheuren de bussen over de weg. Ons rabberige busje rijdt een slakkengang, alles beter dan in de publieke bus die nergens echt nergens voor terug deinst. Ze Rijden gewoon op de andere weghelft tot ze vlak bij je zijn en draaien dan plotseling hun stuur om.

Het zijn asociale bestuurders die toeterend iedereen van de weg af drukken. Bij ons zijn deze veertig jaar geleden al afgeschreven zo slecht is de staat, ze denken dat ze het alleenrecht op de weg hebben en drukken iedereen deberm in. Levensgevaarlijk.

Avonds zijn ze verlicht als een discobus vol flikkerende lichten. Meeste blauw, dat is het enige wat leuk eraan is.

We naderen Dambulla een grote stad waar het een wirwar van mensen is. Vooral veel vrachtauto’s, overal tuktuks. Er zijn zelfs zebrapaden om over te steken. Een grote groentenhal rijden we voorbij. Daar had ik nou even willen kijken om Kruiden mee te nemen. Lekker snuffelen behalve aan stinky fruit. Dit is nog niet de tijd dat ze rijp zijn maar zodra de stinkerds er klaar voor zijn zou ikze graag willen eten. Het deuntje, fur Elise, van de ijscoman thuis hoor je hier om de zoveel tijd voorbij tingelen. Het water loopt dan in mijn mond denkend aan een lekker ijsje. Het bekende Pavlov effect . Achter glas liggen broodjes in allerlei vormen. Die moeten we ook nog eens een keer proberen. Geen zoete, maar meestal met pikante vulling. In het donker rijden deze bakkers ook. Hun waren worden dan getoond met lichtjes. Je hoort ze heel vaak voorbij gaan.

We willen zo snel mogelijk naar Kandy, het zal even duren omdat onze driver heel slow rijdt. Alles beter dan die achterlijke buschauffeurs.In de verte zien we mensen buiten hun auto staan met hun telefoon in de hand. We komen dichterbij en zien een mannetjesolifant midden op de weg Onverstoord knabbelend aan een tak zich niets van iemand aantrekkend. Het is een drukke weg. Alle auto’s, vrachtwagens staan eerbiedig aan de kant te wachten tot ze door kunnen. He is the real king of the road en wij genieten met alle wachtende mensen van dit uitzonderlijke plaatje.

Zet ‘m in zijn twee man! De auto sputtert zo erg dat het lijkt alsof ie uit gaat vallen. De chauffeur heeft de opvallende gewoonte om hem in zijn vier te laten waardoor we bijna op de heuvel stil komen te staan. Achter me hoor ik Tim en Cees mopperen, zij kunnen het beter.

Niet zeuren, hij brengt je tot de deur!

Esther moet naar het toilet. Driver heeft een idee om te stoppen bij een kruidentuin. Leuk! Hij vertelt dat hij de 31e januari jarig was als we op onze bestelling wachten. De glazen verse sap worden gebracht en we toasten op hem. Hij is een bescheiden man, kijk maar naar zijn schakelen! Maar probeert toch steeds opnieuw in gebrekkig Engels een gesprek met ons aan te gaan. Hij is vijfenveertig geworden en heeft twee kinderen. Met handen en voeten en wat Engelse woorden komen we een heel eind.Het is druk in de tuin. Wat een toeristenmeuk. Grote groepen buitenlanders. We zien allerlei verschillende kruiden, meeste bekend. Kurkuma, kaneel, nootmuskaat.. perfecte marketingstrategie houden ze erop na. Zodra je de tuin inkomt staan er mannen, waar zijn toch die vrouwen, om je te ontvangen. De bomen en planten zijn indrukwekkend, erbij Staan borden met hun werking.Allerlei zalven en sprays die al je problemen uit deze wereld te helpen. Zelfs massages en kruidenthee die je moet hebben voor een goed leven.We hebben het door en lopen regelrecht naar de winkel waar we (bijna) niks kopen. Het motto kijken, niet kopen handhaven we.

Onderweg wijst onze driver naar links, ‘very nice tempel ma’am, ik kijk amper op van mijn iPad maar in mijn ooghoeken zie ik iets wat we nog nooit eerder hebben gezien. Een toren met allemaal figuren erop. Stoppen! Dit willen we wel zien. Het is de Sri Muthumariamman Temple in Matale.Een bijzondere Hindu tempel die gewijd is aan de God van de regen en vruchtbaarheid. We betalen entree maar mogen er niet in. Pas om vier uur. Het is nu twaalf uur.

Vijf minuten later, drie euro armer rijden we weer langzaam verder.

De B[e-38]B castle by don Louis, Cees denkt aan van Gaal, het zal niet. Zit hoog in de bergen van Kandy en onze driver heeft het moeilijk. Met de versnellingen maar ook met de bochten en de smalle ruimtes om doorheen te rijden. Toch zet hij ons voor de deur af. Dat is een dingetje want het is beter om ons een stukje verderop eruit te laten, hun dienstbaarheid is mega en een beetje maf.

De eigenaren zijn twee broers en een zus. Een van de broers is chirurg en heeft gestudeerd in Engeland. Daar was hij zo onder de indruk van kastelen dat ze dit hier geprobeerd hebben na te maken. Dat lukt deels. Vijf jaar hebben ze aan dit project gewerkt. Een hemelbed met kanten randen, spuuglelijk, staat in onze kamer, de badkamer is karig. Het wordt nog een hele klus om te douchen. Beetje zoals mijn eerste badkamer toen ik ging samenwonen. Een toilet met daarnaast 60 cm om te douchen. Altijd de pot en de vloer drijfnat. Inderdaad terug in de tijd.

We laten ons met de tuk tuk naar het centrum brengen. De koppeling houden ze in als we naar beneden scheuren. Kom maar door met die snelheid.

Kandy is een grote stad met ongeveer 150.000 inwoners. Het is een grote chaos in het verkeer. De tuktuks draaien behendig overal langs, smerig stinkende bussen met zwarte rook, grote wolken blazen door de uitlaten het verkeer in. De neuzen van de tukdrivers en de motorrijders hebben het zwaarst. Zo ongezond. Er staan politiemannen het verkeer te regelen. Hoe ze dat doen is een raadsel. In onze ogen is de chaos niet te overzien. Alles rijdt links, dat is al raar omdat we steeds de verkeerde kant opkijken, heel veel mensen, heel veel spullen overal waar je maar kijkt staat wel iets. Gedroogde visjes in bakken afgewisseld met plastic Boeddha beeldjes en stapels groenten en fruit. Allemaal omringd door uitlaatgassen. We gaan op zoek naar een sjaal omdat Esther zich niet op haar gemak voelt in haar blote hemdje en korte broek. Ze springen als vlooien op ons als we alleen al naar een sjaal wijzen. Irritante gasten, het werkt juist averechts. Knalroze, het is gelukt, ze kanhaar boebies bedekken.

Curry golden waar de Srilankaan ook eet is ons nieuwe eetadres. De jongen van de tuktuk geeft zijn whatsapp aan Cees zodat hij hem kan appen. Handig een vaste tuktukker. In het restaurant zijn de wit gedekte tafels afgeschermd door hoge wanden waar je net niet overheen kan kijken. Het is nog rustig als we binnenkomen. De jongen die ons bedient doet alle moeite om ons door de menukaart heen te helpen. We kiezen voor curry, echt! Die heftig is ondanks onze vraag om het niet so spicy te maken. Het is wel erg lekker! Ook hier geen bier. De mango lassi vond ik altijd heel lekker maar het smaakt nu minder. Beetje zuur. We zien dat Alle tafels bezet zijn met locals als we opstaan. Goed teken. We moeten buiten even wachten als ze allebei aankomen scheuren.

Douchen lukt, het warme water niet. Het hoge hemelbed ligt hemels.