Roze buiten en binnenmuren.

13. Zaterdag 3/2/24

Dit matras ligt super en toch kan ik de slaap niet vatten. Klaarwakker lig ik te luisteren naar een blaffende hond. Is het een hond die blaft omdat hij angst heeft, of vast zit, of misschien wel een olifant spot. Hij stopt maar niet. Het is net of Thai mij vraagt er iets aan te doen. Help hem dan! Hoe dan? Terwijl ik bedenk wat ik er na vier uur blaffen aankan doen is het opeens oorverdovendstil of ben ik in slaap gevallen?

Het ontbijt is aangepast, toch blijft er nog veel op de tafel achter als we weggaan.

We gaan naar een theemuseum. Niet geweten wat er aan vooraf gaat voordat ik van mijn kopje thee kan genieten.Mijn voorkeur gaat uit naar kruidenthee maar hier krijg je accuut trek in dé Ceylon thee. De dame in een kleurige sarong draait monotoon haar verhaaltje af. Wat een fabriek is dit hier. De Engelse taal lispelt ze en we moeten echt ons best doen om haar goed te verstaan zo binnensmonds draait ze haar verhaaltje af. Het is de manier waarop ze vertelt waarom we nietaan haar lippen gekluisterd zijn. Wel van wat ze ons toont. Alles wordt hier nog met de hand gedaan. Van het plukken van de theeblaadjes tot het sorteren, het draaien tijdens het drogen. De oven wordt gestooktdoor een magere man die takken van de rubberboom, vanwege het grote aanbod,in het vuur gooit. Hitte alom. De thee wordt gedroogd om daarna in kwaliteit gesorteerd te worden. Als we even later het gouden vocht mogen proeven is het bitter, we vinden het niet lekker. Deze thee is gemaakt van de jonge scheuten van de plant, piepkleine puntjes, vandaar het gouden. Zelfs de takjes waar die blaadjes aan vast zitten wordt hergebruikt als compost.

De drivers pikken ons weer op om naar een andere plek te gaan, de gemstone factory. Wij zijn toeristen maar ook een beetje bleu. Ervan uitgaande dat het mooie ruwe stenen zijn, maar het blijken glinsterende steentjes die verkocht moeten worden. Zodra we dat in de gaten hebben willen we het liefste meteen weer weg. Het museum doet me denken aan het scheepvaartmuseum bij ons. Daar hebben ze een schip nagebouwd uit de VOC tijd, hier een ondergrondse mijn. Dat is het enige wat interessant is.

Een grote zaal met tafels en stoelen, hoeveel wordt hier in hemelsnaam verkocht?! Mannen kijken ons verveeld aan en hangen aan hun tafeltje of zitten op hun telefoon te staren. De man die ons rondleidt doet zijn best ons iets te verkopen. Als hij doorheeft dat wij zijn omzet niet gaan verhogen doet hij nog een laatste poging en laat een tafel zien met een glasplaat waaronder allemaal vierkante vakjes zitten gevuld met verschillende gekleurde stenen. Esther haar ogen gaan schitteren en hebberig pakt ze de mooie glintertjes in haar hand. Een van de stenen, een amatrien springt eruit. Hier een steen kopen om er thuis een mooie ring van te laten maken naar eigen ontwerp klinkt aanlokkelijk en een leuk idee. Wikken en wegen, ze heeft een mooie gevonden. Het gewicht en de echtheid krijgt ze op papier. Ze huppelt bijna de fabriek uit, zo blij is ze.

De drivers staan te wachten, een heeft de leiding en is eigenaar van de driewieler. De andere huurt er een voor 700 roepies (2,50) per dag! De eigenaar is negenentwintig, getrouwd en vader van een jongetje die net een jaar geworden is. Hij kijkt steeds naar Esther, is zij de verboden vrucht waar hij trek in heeft? Of zien wij dat verkeerd? Is het de leeftijd waardoor hij zich tot haar aangetrokken voelt. Tim is enthousiast als hij de mannen groet en je merkt dat ze dat fijn vinden. Een andere houding als wij ze groeten, dat verschil is duidelijk. Meer afstand, respect. Zij stellen de standaard vragen, were you from, which country. Ook onze familiestatus is interessant. Ze denken bijna altijd dat Esther mijn dochter is. Dat Tim en Esther niet getrouwd zijn heeft hun aandacht. Ondanks de verschillen in het Engels kletsen we toch. We willen naar Soul Food, een lunchtentje met hoge ranking op Google. Opeens staan we stil in een straat waar de eigenaar van de tuktuk uitstapt en een steeg inloopt. Betonnen platen op de grond, aan de rechterzijde zijn de muren donkerroze geschilderd, links allemaal rotzooi onder een stuk plastic. Op elkaar gestapelde plastic stoelen en een motor. Een kleine betonnen trap met witgeschilderde trapspijlen gaat naar zijn huis. Die hij met een big smile omhoog loopt. Binnen staat een kleine eettafel met drie stoeltjes. Alle muren knallen ons tegemoet in precies dezelfde kleur als de buitenkant. Een skaileren bank waar Cees en ik op mogen zitten. De trotse lach van de jonge man is ontroerend. Hij loopt door een gordijn naar de ruimte erachter en komt terug met een mooi klein mannetje waar het hartje nog van slaapt. Hij hangt tegen zijn vader aan en bekijkt ons met argusogen. Er loopt een mooi mager poesje die ook hier woont. Een beeldschoon meisje komt achter het dunne gordijn vandaan. Ze draagt een wit T-shirt en een gerafeld kort broekje. Prachtige witte tanden die naar ons lachen. De zus van de jongen is bezig in de keuken en maakt voor ons een fresh juice. Turkoois met ijsblokjes.

Glazuurbrekend zoet. De mama vertelt dat haar man over Ester had gesproken, ze wil graag met Esther kletsen. Nee, ze werkt niet dat doet haar man. Ze leert Engels door homostudies. Misschien wil Esther met haar kletsen via whatsapp om te oefenen.

We willen verder, het kleine mannetje is gek op zijn vader en wil hem niet loslaten. We duiken de tuktuk weer in die ons naar een massageadres brengt. Een Spa ergens in de bergen.

Mwah, het was matig. Geen pro’s.We kunnen niet met card betalen. Gelukkig heeft Cees roepies mee. De eigenaresse, een dikke matrone heeft geen wisselgeld. We moeten eenentwintig duizend betalen, dus Cees zegt geef maar tien terug dan is die ene voor jou. Hij heeft 1500 roepies apart gehouden voor de masseurs die hij ook zelf aan ze geeft. Ze bedanken hem, de dikke dame roept naar hun dat ze van Cees nog duizend tegoed heeft en wil dat van haar personeel hebben. We doen ons best om te masseurs ervan te overtuigen dat het voor hun is. Of dat helpt..