Kedeng kedeng, kedeng kedeng

14.Zondag 4/2/24

Onze tassen worden in de van gezet als blijkt dat onze tuktukdriver is gekomen om ons persoonlijk nar het station te brengen. Gisteren hebben we beiden cadeautjes gegeven voor hun kinderen en daar waren ze heel blij mee. Ze hebben hier in Kandy een winkelcentrum waar je heen moet om gebruik te maken van het toilet. Soulfood, die heerlijke broodjeszaak, heeft geen toilet en stuurt iedereen daarheen. Veel Chinashops, dus keus te over om iets te kiezen.

De trein die ons naar Ella brengt arriveert op perron vijf. Bij de entree staan twee mannen serieus kijkend onze kaartjes te controleren. Het is druk met toeristen en locals. Die laatste vieren Independence Day. Er zitten allemaal jonge meisjes op stoelen om opgemaakt te worden. Ze glimlachen en gaan er speciaal voor zitten als ik een foto wil maken. Een oudere vrouw legt uit dat het vandaag een speciale dag is, dat dat de reden is. Ook hier orde in de chaos. Het spoor loopt in het midden, aan beide zijdes een perron. De ene kant gaat naar Ella de andere naar Colombo. Op beiden klinken Verschillende klanken door elkaar. Ook wij doen hetzelfde als de Srilankaan. Were you from? Naast ons staat een stelletje. Hij komt uit Tsjechië en zij uit Spanje. Ze vertellen dat ze gaan samen wonen in Spanje en nu een weekje aan het reizen zijn in Sri Lanka. Een weekje? Hmm. Een groep Engelsen reizen samen. Hun reisleider is een Srilankaan. We wachten met elkaar en horen een stem uit de speaker zeggen dat een een kwartier vertraging is.

Tim en Esther moeten naar het toilet. Al gebeurt er ik weet niet wat maar ik ga niet piesen op een stationstoilet. Ik hou het wel in. Er staat een lange rij op perron vijf. Speciaal voor foreigners. Net zo smerig als die van de locals. Geen onderscheid.

Op Google staat dat de restauratie, een niet fris ruikend winkeltje, de lekkerste broodjes verkoopt. Een aanrader schijnt. Tim scoort er een aantal. We moeten zeven uur in de trein zitten dus iets meenemen is geen luxe. Vanochtend hebben we bananenbrood meegenomen met noten los eromheen in een aluminium bakje met een papieren dekseltje. Cees heeft in Nederland kaartjes eerste klas geboekt. Beetje zoals de trein bij ons tweede klas twintig jaar geleden.

Iedereen dringt naar de deur als de trein stilstaat. De massa komt in beweging en duwt elkaar richting de controle. Dat zijn opnieuw twee mannen die nogmaals serieus de kaartjes bestuderen. No rush. Het is een rare gewaarwording dat we ook nu weer keurig op onze plekken recent komen. Iedereen schreeuwt om ons heen in het Engels. ‘Hello love, do you need help’? Een grote man kijkt naar mij als hij mij ziet sjouwen met mijn koffer. ‘No thanks, I can manage’, en ik sleur mijn koffer omhoog op de leuning van de stoel voor mij. De grote man kijkt naar mij en naar het rek boven ons hoofd. De ruimte van het bagagerek is echt te smal voor mijn koffer. Veel te veel spullen heb ik meegenomen. Zo stom! Het was de twijfel in de winterkou om te kiezen voor klamme zomerhitte. Maar een wijde jurk drie weken aan zou geen verkeerde keuze zijn geweest. Lange linnen broeken en wat shirts was meer dan genoeg. Ik heb er een lijstje van gemaakt want zo’n koffer gebeurt me niet weer. Het komt erop neer dat we allemaal een te dikke tas hebben. Twee extra plaatsen had dat probleem kunnen voorkomen. Nu moet onze bagage in het gangpad staan. Esther weet zeker dat het gestolen gaat worden, hoe dan? Wij kijken erop en de trein rijdt. De deuren in dat gangpad zijn gesloten en blijven dicht gedurende de hele reis wordt ons verzekerd met een big smile van de railwayman. De Srilankaanse reisleider roept naar zijn gezelschap dat de stoelen omgedraaid kunnen worden. Inmiddels rijdt de trein. Het zou inderdaad een goed idee zijn met de neus richting Ella. Nu staan de stoelen richting station. Er zit een handig mechaniekje onder de stoel die het geruisloos de andere kant laat draaien. Zie het voor je. Een coupé mensen mét spullen, onwetend, lachend en massaal elkaar advies toeroepend, meeste pensionado’s, succes verzekerd dat het even heeft geduurd. Magnifieke oplossing. In ons keurige land zouden deze stoelen allang aan gruzelementen zijn.

Witte pantalon, dik beige jasje met epauletten komt langs om opnieuw onze kaarten te controleren. We mogen blijven zitten. Een jongen komt langs met een thermosfles waarin thee zit. We schudden steeds vriendelijk nee. Mandarijnen, broodjes, flesjes zelfs een emmer met Mars en andere chocolade komt voorbij. We hebben gelukkig genoeg mee om deze rit uit te zitten.

In het gangpad waar onze tassen staan mag de deur niet open maar in de andere gang wel. Op onze kont in de open deur rijden we langs prachtige theevelden. Er wordt volop geplukt door vrouwen. Een mand op hun rug waarin ze vijftien tot twintig kilo verzamelen en daar ongeveer vier tot vijf uur over doen. Twee tot drie euro zijn de verdiensten. Sommigen doen dit zes dagen per week. Absurd weinig. Het exportproduct van Sri Lanka, voormalig Ceylon. Er zijn veranderingen gaande, langzaam. De Fairtrade plantages waar vrouwen beter betaald krijgen en er scholing is voor hun kinderen. Een lange weg te gaan om deze verbeteringen toe te passen. Dat is anders kijken naar het kopje thee dat soms achteloos in de gootsteen verdwijnt. De treinreis duurt zeven uur maar je voelt het niet. Er is zoveel te zien. De natuur is schitterend, groen, heel veel groen schiet aan ons voorbij. Echter de huisjes, als je ze zo kunt noemen, bestaan grotendeels uit stukken muur opgebouwd uit steen en niet gepleisterd, de daken vaak van golfplaat Kleding hangt buiten en fris gewassen heeft hier een andere betekenis. Iedereen die we passeren en waar je oogcontact mee maakt, lacht. Kinderen, de vrouwen in het veld, mensen die ander werkt doen op de open velden, we zien bossen takken op schouders naast het spoor, op de stations. Een lach kost niets en daar zijn ze hier heel rijk in.

Esther heeft een plek voor de open deur bemachtigt en zit op de grond met haar benen bungelend over de rand.Anderen willen ook van de deuropening gebruik maken. De perfecte achtergrond voor fotografie. Heel veel foto’s. Hangend uit de deur, haren waaiend in de wind, samen kussend, met kind in de draagzak. Allemaal blije foto’s stil hangend in de snelheid. Tim maakt een leuke van ons samen. Een meisje wil net als haar Duitse vriendinnen ook graag op de foto maar het voorbijsnellen waar je deel van uit kan maken als je eruit valt maakt dat ze niet durft. Angstig houdt ze zich vast aan de stang van de muur. Ook mijn hand wijst ze af. Je ziet wat angst met haar doet. Niemand dwingt haar. Maar haar verlangen blijft naar de deur staren. Vlak voordat we Ella naderen doet ze nog een poging en die lukt. Niet in de deuropening met wapperende haren, maar twee meter ervandaan met een krampachtige lach.

Een nieuwe smile staat ons op te wachten als we in Ella uitstappen. De trein dendert verder over de nine arches bridge. Jammer genoeg want het is een wereldberoemde brug en dat was een mooie foto geweest voor onze collectie.

De auto staat geparkeerd. Niet zoals bij ons thuis in vakken, nee gewoon in de berm. Niemand kan er langs als wij instappen. Toeterend wacht de auto achter ons. Het duurt even voordat hij eruit kan zo krap staat iedereen hier geparkeerd.

De treehouse kamers zijn twee hoge trappen de berg op. De deur die open gaat naar onze kamer is van glas net als de muur. Het geeft een geweldig uitzicht op de bomen. Wij nemen het bed beneden en T[e-38]E moeten via een trap de etage boven ons. Het is een grote ruimte waar vier bedden staan. De badkamer heeft de eigenaar zelf gebouwd en heeft geen raam. De muren zijn van keien en als je onder de douche staat lijkt het alsof het uit de stenen komt. Het is mogelijk dat er apen meekijken en soms ook in de badkamer komen, daarom verstandig om de deur naar de kamer dicht te houden want via de badkamer kunnen ze zo naar binnen.

Of we mee willen doen met een cookingclass. Tim roept meteen, nee! Het is inmiddels zes uur en dat zou betekenen dat we naar Ella village moeten om daar een eetadres te vinden. We hebben er eigenlijk geen zin in en die class lijkt mij wel wat. We hangen in de hangmat, er is er een, en op een van de zitzakken op de veranda val ik al snel in slaap.

De cookingclass, in mijn gedachten toch iets anders, wordt gegeven door de moeder van de eigenaar. Zij staat in een klein hutje het vuur op te porren. Het hout van de kaneelboom geeft mooie vlammen. Drie andere gasten uit Londen doen ook mee. Er hangen droge sprieten gras aan het plafond dat rijsthalmen zijn. Je ziet de lege omhulsels waar het rijstkorreltje inzat. Het geeft een bijzondere sfeer. We passen er net met z’n zevenen in, met de koks komen we op negen. In manden liggen grote mushrooms, gekapte groenten. We moeten helpen met snijden. De knoflooktenen worden geplet onder een dikke rol van steen. De moeder houdt het handvat van een vlijmscherp mes in haar buik, de snede van het staal prikt in de zijkant van haar keukenblok. Deze is gemaakt van klei, zoals alles om ons heen. Aangestampte vloer en waar we opzitten is ook van klei wel met een matje erop. Ze houdt de rode ui in haar hand en schuift de ui over het staal waar de dunne ringetjes in een bakje eronder vallen. Heel handig maar snijden op een plank ook. Alles moet gesneden worden en ik krijg een machete in mijn hand om de pompoen te verkleinen. Op het vuur komt een pot waar de pompoen met de andere groenten en daarover zelfgemaakte kruidenpoeders. Ohhhh en die geuren zijn hier niet te beschrijven zo lekker. Wat een feest! De anderen maken kleine reepjes van de grote zwammen. Ook daar wordt een prutje van gemaakt. De schoondochter vertaald alles wat de moeder aan ons wil overbrengen. Er komt nog iemand bij het vuur staan die vertaald. Een jonge vrouw die morgen een examen moet doen als professionele kok. Ze weet veel van de kruiden waar ze enthousiast over verteld. Ondertussen verspreiden de geuren zich door de kleine hut. Een poesje laat zich graag door ons knuffelen en vertroetelen. Ze kroelt dicht tegen ons aan. Hoe zou het met ons kleine draakje gaan? Sifan weet ook wel waar ze gekroeld kan worden en hoe ze dat op kan eisen.Lief draakje.

Het eten is een groot genot en ook hier weer van de beste kwaliteit. Alles van het land, verser kan niet. Op dit moment bewaakt de vader het land waar de rijst groeit. Vier maanden duurt het eer ze kunnen oogsten. Dag en nacht moet er iemand zijn die de groenten en het rijst bewaakt tegen alles wat het lekker vindt. Zodra eraan geknabbeld wordt gebruikt de vader vuurwerk om het weg te jagen. De hoeveelheid rijst is voldoende voor de familie. Ze zijn zelfvoorzienend. Mooi toch?