Knibbel knabbel aan je huid!

15.Maandag 5/2/24

Mauwwww, mauwwww, heel hard galmt het om ons heen. Heel even denk ik dat het Sifan is en dat Thai op zijn piepende popje kauwt maar het zijn de wilde pauwen en eekhoorns die ook wakker geworden zijn. Op het dak horen we pootjes trippelen. Zijn het spelende apen? We denken toch overactieve squirrels.

De eigenaar staat beneden op ons te wachten. Hij heeft gisteren geen goeie beurt gemaakt. Hij weet al een tijdje dat er Engelsen en Nederlanders komen maar had geen bier in huis. Als excuus zei hij dat er door Independence Day geen alcohol te krijgen was. Puntje eraf. Het ontbijt is inbegrepen, maar het duurt een tijdje voor het op tafel staat. De aan both sides gebakken ei, is pittig door de gemalen peper en, smaakt erg goed. Een bordje fruit duurt heel lang en ook de juices worden ter plekke gemaakt. Hij lacht en staat veel en van voorbereiding heeft hij nog nooit gehoord. Stilstaan is zijn specialiteit.

We willen graag een taxi om naar Ella te gaan. Tien minuutjes wachten wordt een half uur. Natuurlijk is dat helemaal niet erg maar in de beleving van de smiler duren zijn tien minuutjes langer dan die bij ons. Net als later blijkt dat zijn twenty minutes walk er een is die ruim een uur duurt. En ‘no slippers is fine’, waren sneakers een stuk veiliger geweest. Hij noemt alle bezienswaardigheden uit de buurt op die heel erg toeristisch zijn en niet onze voorkeur heeft ondanks onze opmerking dat we iets locals willen bezoeken. De driver die ons komt halen kost 10.000 roepies en is een stuk duurder dan onze vorige. Op de vraag of deze driver ons over twee dagen naar ons strandadres in Tangalle kan brengen zegt hij dat het 40.000 roepies kost. Cees, de regelaar, laat weten dat hij 40.000 roepies te duur vindt en of hij daar iets aan kan doen. Hij laat het nog weten. We gaan het zien. Achteraf bedenk ik dat het beter zou zijn geweest om de hele trip een driver te boeken. Nu moeten we steeds opnieuw op zoek.

Boven op Little Adams peak is het uitzicht spectaculair. Ella’s rock ligt ernaast, die is nog hoger en groter dan waar wij op staan. Ook hier een behoorlijk aantal tredes om te klimmen maar goed te doen. De twintig minuutjes werden er dertig dus een uur heen en terug. Het was erg warm, toch een kleine tegenvaller, bovendien veel toeristen, maar dat is logisch. Als je de terugweg te zwaar vind is er ook de mogelijkheid om via een kabelbaan naar beneden te roetsjen. Wij lopen door. Esther twijfelt over de kabelbaan ons wel houdt..

Ella is een hipsterspot. Veel restaurantjes, winkeltjes met kleding, spulletjes en thee. We willen iets meenemen, maar we kunnen het vast de komende dagen ook wel vinden. We lopen langs een ijssalon met vers ijs. Die verleiding is te groot, binnen blaast de airco en zien we caramel zeezout in de bakken! Extraordinair. Het kan zelfs in een Frappuccino. Het duurt wel even, maar dan heb je iets. Errug lekker.

Het restaurantje rainbow heeft goeie smoothies. Mijn buik rommelt en doet zelfs pijn, verstandig om een detox te kiezen om mijn darmflora te helpen.

Het water stort met megakracht naar beneden. Op de rotsen staan opmerkingen dat er mensen zijn overleden, dus niet in het water en zeker niet bij de rotsen. De grote hoeveelheid toeristen, we vinden het drie keer niks. We hebben trouwens wel vaker een waterval gezien. Cees wil perse een foto maken van de Nine Arch bridge. Nu we hier toch zijn moeten we deze maken. Op alle foto’s van Sri Lanka staat deze afgebeeld en we zijn nu in de buurt. Het valt enorm tegen om de weg naar beneden te lopen. Heel veel tuktuks passeren ons. Sorry, maar daar heb ik totaal geen zin in om in die hitte weer op en neer te klimmen. Een stuk verder naar beneden zien we een grote groep mensen wachten tot de trein voorbij dendert. Esther en ik wachten wel even en blijven boven. De zon brandt heftig. Het duurt niet eens zo lang voordat Cees en Tim weer terug zijn.

De driver stelt voor om langs de secret waterval te rijden, daar kunnen we eventueel zwemmen. We twijfelen tot hij stopt in de middle of nowhere. We lopen van de autoweg af, een klein zandweggetje op meteen langs theevelden, alleen dat al is een feest. Er zijn mensen aan het werk. Mannen met doeken om hun benen, lijkt me toch zo onhandig, maar ook verschillende gekleurde doeken aan stokken als afscheiding. Het is een kleurrijk gezicht scherp tegen de groene achtergrond. Af en toe water op het zandpad. Heeft het geregend? Dit is een local gebied, geen toeristen. Het is een genot om hier te mogen lopen. Het bekende schreeuwen van de wilde pauwen die we in het veld zien lopen. De vrouwtjes zonder, de mannetjes met die prachtige lange veren. Opeens gaat het mannetje rennen en vliegt omhoog een boom in. Wist niet eens dat ze konden vliegen. Daar staat ie hoog op een tak met een meterslange staart, parmantig. Op eeneen groot bord staat de secret waterval afgebeeld. De driver zegt dat het nog Wel een stuk lopen is en kijkt naar mij. Hallo! Hoezo? Natuurlijk kan ik dit, ook op slippers. Hoe verder we komen hoe pittiger het wordt. Af en toe staan er rieten hutten en zien we veel mannen aan het werk. Ze houwen de droge grond los. Er worden stukken grond verbrand, bananen hangen aan bomen en kleine kinderen roepen naar ons. Hier worden we blij verrast van.

We horen de waterval die nog verschuild is achter de bomen. Op een open plek staan twee hutten. Het zijn twee schuine daken van golfplaat meer niet. Op een van de twee daken ligt kleding te drogen, op de grond zit een schattig klein meisje die ons met grote ogen aankijkt, ze kan nog niet lopen. Naast haar een hond waar twee puppies aan haar tietjes hangen. Ze maken geluid tijdens het sabbelen.

We moeten honderd roepie pp betalen, dertig cent om naar beneden te lopen. En dat is tricky. Op onze slippers over rotsen en een behoorlijk steil stuk naar beneden. Het pad is donker in het dichte bos. Eerlijk is eerlijk, ik snap wel dat hij mij aankeek. Dit was next level. 100%. (Uitspraak van Esther) grijpend aan lianen en voorzichtig lopend komen we uiteindelijk beneden. Op dat moment nog, maar niet nadenkend hoe we terug moeten. De waterval komt in een rivier terecht, precies een stuk waar wij kunnen zwemmen. Tim heeft het warm en loopt er als eerste voorzichtig in. Meteen voelt hij iets aan zijn benen. Het zijn knabbelvisjes die zich meteen vastzuigen aan zijn benen. Gillend springt ie als een kat die het water raakt in de rondte en wil het liefste er meteen weer uit. Hij wil zich niet laten kennen en de rotsen houden hem in het water want die zijn glibberig net als die kleine visjes. Ooit heb ik dat eerder gedaan en het is echt een naar gevoel omdat je niet precies weet wat het is. Dan lijkt het water te groot en te donker, net als nu. Cees zweet ook en die laat zich erin glijden. Esther zit aan de kant moed te verzamelen. Tim roept dat het absoluut kan en ik weet wat me te wachten staat ga eerst even naast Esther zitten. Ze durft toch niet. Niemand dwingt haar, ook niet als ik er in ga. Meteen voel je de visjes vastzuigen aan je huid. Veel bewegen en dan laten ze wel los maar meteen komen er anderen hun plek innemen. Staan en veel met je benen bewegen is de enige oplossing. Ze zijn klein, Esther zegt van niet en blijft rotsvast op haar plek op de stenen.

Er is een tentje gemaakt waar je coffee en roti kunt krijgen. Je weet wel een tentje waar ze bij ons onder staan te werken als het regent, een tentje rondom de waterleiding. Er is geen mens te bekennen. De driver heeft zich onzichtbaar gemaakt. We moeten terug want het wordt al donker en we moeten nog een stuk omhoog klimmen. Onze kleding gaat over de natte zwemkleding, we hebben helemaal niets bij ons. Het zweten neemt snel toe als we omhoog gaan, daarom voelt die nattigheid niet eens vervelend. Langzaam wordt het donkerder om ons heen. We passeren andere mensen die maar tot de dakenhutjes zijn geweest. Dit is de route waar enigszins bekendheid aan wordt gegeven. Nog even een nagenoeg onontdekt pareltje waar binnenkort meer mensen gebruik van gaan maken. Handel moet groeien, ook hier. Grote tomatenvelden naast een rieten huisje waar op een bord iets in het Srilankaans staat geschreven. Je kunt hier kokosnoten kopen om uit te drinken. En een banaan, uit een tros bananen, zo uit de boom. We wijzen naar de tomaten en doen een eetgebaar. De vrouw loopt het veld in en komt met twee rode en vier groene tomaten terug. God wat zijn die rode lekker.